Ακόμη και σε νεαρή ηλικία, η Marie-Elisabeth Lüders, η οποία ήταν περίεργη, διψασμένη για μόρφωση και με αυτοπεποίθηση, πάλευε με τους περιορισμούς των δυνατοτήτων της ως μέλος του γυναικείου φύλου. Οι γονείς της ήταν φιλελεύθερα σκεπτόμενοι, αλλά ως γυναίκα υπόκειτο στην παραδοσιακή αντίληψη των ρόλων.

Ως κορίτσι, ένιωθε κατώτερη από τα αγόρια, επειδή δεν της επιτρεπόταν να μαθαίνει όσα εκείνα. Ως αθλητικό και άγριο κορίτσι - κανένα δέντρο δεν ήταν ασφαλές από τις αναρριχητικές της ικανότητες, έβγαζε χαρτζιλίκι κάνοντας ποδήλατο στο Kurfürstendamm - γλίστρησε από τον τελευταίο όροφο στα κάγκελα του σπιτιού του και γνώρισε τον επιφανή φιλελεύθερο Eugen Richter επειδή την μάλωσε. Οι δυο τους εμβάθυναν τη φιλία τους σε τακτικούς περιπάτους, όπου συζητούσαν για την πολιτική. Ως κορίτσι, η Lüders διάβαζε τακτικά την εφημερίδα Vossische Zeitung. Όταν ο πατέρας της τη ρώτησε τι της φαινόταν τόσο ενδιαφέρον σε αυτήν, εκείνη απάντησε: "Μπορείς να διαβάσεις τι κάνει ο αυτοκράτορας κάθε μέρα (δικαστική έκθεση!) και τι θέλουν οι άνθρωποι, γιατί το θέλουν και τι λένε οι άλλοι γι' αυτό". Ο Ρίχτερ επιβεβαίωσε: "Κρίμα που δεν είσαι αγόρι, τότε όλα θα ήταν πολύ εύκολα! Λύκειο, πανεπιστήμιο, εξετάσεις κ.λπ. και ίσως θα μπορούσες να ασχοληθείς και με την πολιτική". Αλλά κατά τη γνώμη του, το βασικό κακό του να μην είσαι αγόρι δεν μπορούσε να διορθωθεί. Η Marie-Elisabeth Lüders δεν ήταν διατεθειμένη να το δεχτεί αυτό. Με δική της πρωτοβουλία, προσπάθησε να εγγραφεί σε ένα γυμνάσιο. Ο διευθυντής την απέρριψε με το επιχείρημα ότι δεν ήταν για κορίτσια και ότι δεν θα καταλάβαιναν τι διδάσκονταν εδώ. Η διαμαρτυρία της ότι τα αδέλφια της δεν ήταν πιο έξυπνα από εκείνη δεν έπεισε τον διευθυντή.

Η Lüders περιέγραψε τις προοπτικές της μετά την ολοκλήρωση του Höhere Töchterschule ως εξής: "Σε ηλικία που δεν ήταν ακόμη δεκαέξι ετών, βρισκόμουν μπροστά στην αρχή μιας ζωής που πολλές χιλιάδες λεγόμενες "ανώτερες" κόρες ήταν καταδικασμένες να ζήσουν μέχρι να παντρευτούν ή μέχρι να (...) "μείνουν στη θέση τους". Αυτή η φαινομενικά όμορφη αλλά ανούσια και άσκοπη ζωή, γεμάτη κοινωνικοποίηση, ταξίδια, τένις, ποδήλατο, ιππασία, πατινάζ, πιάνο με διαφορετικό βαθμό ταλέντου, κάποια μαθήματα ζωγραφικής και τραγουδιού, ραπτική, μαθήματα μαγειρικής και επισκέψεις σε εκθέσεις τέχνης κ.λπ. δεν προσέφερε πολλές προοπτικές πνευματικής εξέλιξης". Όσον αφορά τις επιλογές καριέρας, είχε μόνο τη μη ελκυστική επιλογή μεταξύ του να γίνει σύντροφος, γκουβερνάντα ή νοσοκόμα. "Η σύντροφος ήταν τυχερή αν η "αφέντρα" την έπαιρνε μαζί της στα ταξίδια, η γκουβερνάντα αν τα παιδιά ήταν αρκετά υπάκουα και η νοσοκόμα αν, στο τέλος της σκληρής, αυτοθυσιαστικής εργασίας της, μια θέση σε μητρικό σπίτι ή πνευματικό σπίτι της έγνεφε". Έτσι πήρε πρώτα μαθήματα τραγουδιού, έμαθε φωτογραφία και παρακολούθησε μια σχολή οικιακής οικονομίας.

Έκανε αίτηση για αμέτρητες αγγελίες χωρίς να το γνωρίζουν οι γονείς της. Τελικά, βρήκε δουλειά ως βοηθός καθηγητή στη Βαϊμάρη. Εδώ ήρθε σε επαφή με κορυφαίες εκπροσώπους του γυναικείου κινήματος, μια συνάντηση που καθόρισε την πορεία της ζωής της. "Επρόκειτο για έναν κύκλο πνευματικά εκλεπτυσμένων, εξαιρετικά μορφωμένων γυναικών. Οι γύρω της χαρακτήριζαν (...) τις φιλοδοξίες τους ως χαρακτηριστικές των κάπως "δύστροπων γεροντοκόριτσων". Μετά τους δύο παγκόσμιους πολέμους, ο αριθμός τους ανήλθε σε εκατομμύρια! Καμία από αυτές δεν ήταν 'ιδιότροπη'". Όταν το 1901 συμμετείχε σε μια γενική συνέλευση της Ομοσπονδίας Γερμανικών Γυναικείων Συλλόγων (BDF) στο Βισμπάντεν και λίγο αργότερα έγινε μέλος της BDF, της άνοιξε ένας εντελώς νέος, απεριόριστος κόσμος, τον οποίο ασυνείδητα αναζητούσε εδώ και χρόνια. "Αυτές οι γυναίκες ήταν τόσο διαφορετικές από τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονταν στο κοινό. Δεν ήταν ούτε ριζοσπαστικές ούτε συναισθηματικές- μιλούσαν με ψυχραιμία, υποστήριζαν τους ισχυρισμούς τους και τους ισχυρισμούς που προέκυπταν από αυτούς με παραδείγματα από τη ζωή, με αποτελέσματα επιστημονικών ερευνών και με στατιστικό υλικό".

Αυτές οι γυναίκες, που είχαν αγωνιστεί για την ακαδημαϊκή τους μόρφωση παρ' όλα τα εμπόδια και τις αντιξοότητες, έγιναν πρότυπα για τη Lüders. Όμως είχε μπροστά της έναν μακρύ και δύσβατο δρόμο με υπερβολική ασταμάτητη εργασία και υπομένοντας τις προκαταλήψεις των δασκάλων, των καθηγητών και των συμφοιτητών της εναντίον της ως φοιτήτριας. Το 1908, το Πανεπιστήμιο του Βερολίνου επέτρεψε στις γυναίκες να εγγραφούν και η Lüders άρχισε να σπουδάζει οικονομικά την ίδια χρονιά. Χρειαζόταν ειδική άδεια για να το κάνει αυτό, καθώς δεν είχε ακόμη περάσει τις απολυτήριες εξετάσεις. Παράλληλα με τις σπουδές της, ολοκλήρωσε τις ανθρωπιστικές εξετάσεις της ως εξωτερική φοιτήτρια μέχρι το 1910. Στη διδακτορική της διατριβή το 1912, εξέτασε τα νομικά και οικονομικά θεμέλια της κερδοφόρας απασχόλησης των γυναικών.

Η Marie-Elisabeth Lüders είχε ήδη επιστρέψει στο Βερολίνο από τη Βαϊμάρη το 1902 για να εργαστεί εθελοντικά για μερικά χρόνια στις "Ομάδες Κοριτσιών και Γυναικών για το έργο κοινωνικής βοήθειας", τις οποίες διηύθυνε η Alice Salomon. Βυθίστηκε στις εργατικές συνοικίες του Βερολίνου, οι οποίες της ήταν προηγουμένως ξένες, με τη φτώχεια και τις επισφαλείς συνθήκες στέγασης και διαβίωσης, και ήρθε δυναμικά αντιμέτωπη με το "κοινωνικό ζήτημα". Έπρεπε να μάθει όλα όσα χρειαζόταν για να κάνει η ίδια κοινωνική εργασία στην πράξη. Κοινωνικές σχολές γυναικών με επαγγελματικά προσόντα δεν υπήρχαν ακόμη. Το 1909, η Lüders και η Josephine Levy-Rathenau ίδρυσαν την "Ένωση για τη χειροτεχνική και επαγγελματική κατάρτιση των γυναικών".

Από το 1850 μέχρι τη μεταρρύθμιση του νόμου περί σωματείων και συνελεύσεων το 1908, οι γυναίκες απαγορεύονταν να συμμετέχουν σε πολιτικές ενώσεις και να παρακολουθούν πολιτικές συνεδριάσεις. Με τη δυνατότητα πολιτικής οργάνωσης, οι γυναίκες είχαν πολύ περισσότερες πιθανότητες να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους. Η Lüders αισθάνθηκε να προκαλείται από την αλαζονεία και την άγνοια των βουλευτών: "Οι ομιλίες και τα ξεσπάσματα γέλιου με τα οποία οι "εκπρόσωποι του λαού" (...) συνόδευαν την ψήφιση αυτού του νόμου, ο οποίος ήταν καθοριστικός για εμάς, με ώθησαν περισσότερο από πολλούς άλλους στον πολιτικό δρόμο". Όπως η Gertrud Bäumer, η Marie Baum και άλλες εκπρόσωποι του αστικού γυναικείου κινήματος, προσχώρησε στους αριστερούς φιλελεύθερους. Κίνητρο για την πολιτική της ενασχόληση ήταν η εμπειρία της "αντίφασης μεταξύ των ανθρώπινων προσδοκιών των γυναικών στην αποκλειστικά ανδροκρατούμενη κοινωνική τάξη και τον κόσμο της εργασίας και της πραγματικής τους θέσης".

Το 1912, η Lüders ήταν μία από τις πρώτες γυναίκες που εντάχθηκαν στη διοίκηση του γραφείου στέγασης του Βερολίνου-Charlottenburg, μια αμειβόμενη θέση μετά από χρόνια απλήρωτης κοινωνικής εργασίας. Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, μετατέθηκε στη γερμανική πολιτική διοίκηση στο κατεχόμενο Βέλγιο για να δημιουργήσει ένα κέντρο βοήθειας για τις Βελγίδες. Το 1916, μετά από πρόταση της BDF, διορίστηκε επικεφαλής του νέου τμήματος γυναικών στο πρωσικό Υπουργείο Πολέμου. Αυτό ήταν το υψηλότερο αξίωμα στη δημόσια διοίκηση για γυναίκα εκείνη την εποχή. Καθήκον της ήταν να προσλαμβάνει γυναίκες εργάτριες για να καλύψουν τις θέσεις εργασίας που άφηναν οι άνδρες λόγω του πολέμου. Τον τελευταίο χρόνο του πολέμου, η Lüders εγκατέλειψε τη θέση της στο υπουργείο σε σύγκρουση με τους άνδρες προϊσταμένους της. Ανέλαβε τη διεύθυνση της Ακαδημίας Γυναικών του Κάτω Ρήνου στο Ντίσελντορφ, ενός κέντρου κατάρτισης για κοινωνική εργασία, μέχρι το 1922.

Μέλος του DDP από τον Νοέμβριο του 1918, η Marie-Elisabeth Lüders αντικατέστησε τον αποβιώσαντα Friedrich Naumann στη συντακτική Εθνοσυνέλευση το 1919. Αυτές οι εκλογές ήταν οι πρώτες που συμπεριέλαβαν γυναίκες ως ψηφοφόρους και εκλεγμένους αντιπροσώπους. (Το ποσοστό των γυναικών εκείνη την εποχή ήταν λίγο κάτω από το 10%. Αυτό το 10% επιτεύχθηκε ξανά μόλις το 1983, όταν οι Πράσινοι εισήλθαν στη γερμανική Μπούντεσταγκ με το ένα τρίτο των μελών τους να είναι γυναίκες). Το 1920/21 και από το 1924 έως το 1930, η Lüders ήταν μέλος του Ράιχσταγκ, όπου αγωνίστηκε κυρίως για τα ίσα δικαιώματα των γυναικών, μερικές φορές μαζί με τη βουλευτή του SPD Louise Schröder. Διεξήγαγε όμως επίσης εκστρατεία για τη βελτίωση της κατάστασης των ανέργων και την προστασία των νέων. Ο "Νόμος του Ράιχ για την ευημερία των νέων" έφερε την υπογραφή της Lüder. Μέσω της εργασίας της στις κοινοβουλευτικές επιτροπές για το δίκαιο και την οικονομική πολιτική, εισέβαλε επίσης σε καθαρά ανδρικούς τομείς.

Σύμφωνα με τη Lüders, οι περισσότερες γυναίκες βουλευτές δυσκολεύονταν εξαιρετικά να προωθήσουν τα θέματα που τις αφορούσαν ιδιαίτερα χωρίς κοινοβουλευτική εμπειρία, ιδίως επειδή οι περισσότεροι συνάδελφοί τους είχαν την τάση να απορρίπτουν τα αιτήματά τους ως "γυναικεία πράγματα" σε σύγκριση με τη "μεγάλη πολιτική". Η Lüders αποδίδει το γεγονός ότι αρκετές γυναίκες συμμετείχαν στις κοινοβουλευτικές ομάδες και επιτροπές μετά από εκπληκτικά σύντομο χρονικό διάστημα και δεν παρέμειναν απλώς οπαδοί στην πολυετή πρακτική της στο πολύπαθο γυναικείο κίνημα. Η ίδια η Lüders βοηθήθηκε από την εργασία της σε διάφορους τομείς πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου, κατά τη διάρκεια της οποίας απέκτησε μια ολοκληρωμένη εικόνα της λειτουργίας των αρχών και συνήθισε να εργάζεται σε έναν κύκλο ανδρών που μόνο σπάνια ήταν καλοπροαίρετοι απέναντί της. Ως γυναίκα, η Lüders έπρεπε να υπερασπιστεί σκληρά την πολλά υποσχόμενη θέση της στον κατάλογο των υποψηφίων. Παραπονέθηκε ότι δεν ήταν μια "παλιά ατμομηχανή" που μπορούσε να πηγαινοέρχεται στους καταλόγους. Η επιρροή της βασιζόταν στις ρίζες της στο γυναικείο κίνημα. Το δίκτυό της εκτεινόταν από το BDF μέχρι την "Ένωση Γυναικών Οικονομολόγων στη Γερμανία", τη "Γερμανική Ένωση Γυναικών Ακαδημαϊκών" (DAB) και διεθνείς γυναικείες οργανώσεις.

Ίδρυσε την DAB το 1926 μαζί με μερικές ομοϊδεάτισσες. Το 1933, το διοικητικό συμβούλιο παραιτήθηκε επειδή η επιρροή των εθνικοσοσιαλιστικών τάσεων δεν μπορούσε πλέον να αναχαιτιστεί. Η οργάνωση διαλύθηκε το 1934, αλλά επανιδρύθηκε στο Βερολίνο το 1949 με τη συμμετοχή της Lüders.

Το Σύνταγμα της Βαϊμάρης παρείχε στις γυναίκες "κατ' αρχήν" τα ίδια δικαιώματα με τους άνδρες, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι οι γυναίκες ήταν νομικά και πρακτικά ίσες με τους άνδρες. Η μεγαλύτερη επιτυχία του Lüders ήταν η αποδοχή των γυναικών σε όλα τα νομικά επαγγέλματα το 1922, όταν τους δόθηκε πρόσβαση στο αξίωμα του λαϊκού δικαστή. Το 1927, ο Lüders έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επίτευξη του τέλους της κρατικής εποπτείας της πορνείας, με τη μετατόπιση της ευθύνης από το τμήμα ηθών στις υγειονομικές αρχές.

Σύμφωνα με τον Lüders, "αφού οι γυναίκες όλων των κομμάτων είχαν τονίσει αταλάντευτα και δυναμικά τη θέλησή τους, ο νόμος αυτός έδειξε ότι ακόμη και οι άνδρες συνάδελφοί τους στο Ράιχσταγκ ήταν τελικά ανίκανοι να αντισταθούν στα αιτήματά τους". Η Lüders ήταν επίσης ένθερμη υποστηρίκτρια των ίσων δικαιωμάτων για τα παιδιά που γεννήθηκαν εκτός γάμου και τις μητέρες τους. Γνώριζε από τη δική της εμπειρία τι σήμαινε αυτή η διάκριση, καθώς ο πατέρας του γιου της που γεννήθηκε το 1922, ο οποίος φημολογείται ότι ήταν ο υπουργός Δικαιοσύνης του Ράιχ και κομματικός της συνεργάτης Eugen Schiffer, δεν αναγνώριζε την πατρότητά του. Η Lüders κατήγγειλε το γεγονός ότι οι δημόσιες υπάλληλοι που ήταν εξώγαμες μητέρες "απολύονταν ως "ηθικά απαράδεκτες", σε βάρος της μητέρας και του παιδιού. Ένας νόθος πατέρας δημόσιος υπάλληλος, ωστόσο, μετατέθηκε διακριτικά".

Όταν ο ανταγωνισμός μεταξύ των δύο φύλων στην αγορά εργασίας εντάθηκε κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 1929, οι γυναίκες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις δουλειές τους ως λεγόμενες "διπλοβάρδιες". Η Lüders σχολίασε σχετικά στη βιογραφία της: "Οι φόβοι μας αποδείχθηκαν πολύ γρήγορα υπερβολικά δικαιολογημένοι και οδήγησαν σε σφοδρές μάχες στο κοινοβούλιο κατά του λεγόμενου διατάγματος απόλυσης γυναικών δημοσίων υπαλλήλων, το οποίο επέτρεπε στις αρχές να απολύουν τις γυναίκες άνευ ανταλλάγματος αν παντρεύονταν, παρά τα χρόνια επιτυχημένης υπηρεσίας. Όλες οι γυναίκες βουλευτές αγωνίστηκαν κατά της εντελώς ανεπαρκούς "αποζημίωσης" για τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα αυτών των "μειωμένων" γυναικών δημοσίων υπαλλήλων".

Ένα από τα ανεκπλήρωτα αιτήματα που έθεσε η Lüders πριν από εκατό χρόνια ήταν η αναδιοργάνωση του νοσηλευτικού επαγγέλματος. Επέκρινε τις υπερβολικές ώρες εργασίας του νοσηλευτικού προσωπικού, το οποίο επίσης κινδύνευε ιδιαίτερα από τη μετάδοση μολυσματικών ασθενειών. Το 1963 έγραφε: "Ακόμα και σήμερα, οι γυναίκες εξακολουθούν να αγωνίζονται από κοινού για μια ριζική μεταρρύθμιση αυτού του επαγγέλματος, τουλάχιστον προς το συμφέρον των ασθενών, η φροντίδα των οποίων πρέπει να υποφέρει από την υπερκόπωση του νοσηλευτικού προσωπικού. Θα αναλάβει μια γυναίκα υπουργός Υγείας (Elisabeth Schwarzhaupt U.K.) ενεργητική δράση για να γίνει επιτέλους το επάγγελμα αυτό πιο ελκυστικό;"

Η Marie-Elisabeth Lüders πάλευε χρόνο με το χρόνο κατά της μισογυνιστικής ιδεολογίας του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος. Καταδίκασε δημοσίως στον Τύπο τον περιορισμό των γυναικών στον ρόλο της νοικοκυράς και της μητέρας, τον αποκλεισμό τους από την επαγγελματική ζωή και την άρνηση του δικαιώματος του εκλέγεσθαι. Ως αντιπρόσωπος γυναικείων οργανώσεων συμμετείχε σε διεθνείς συναντήσεις και διασκέψεις αφοπλισμού στο Παρίσι, τη Γενεύη, τη Βιέννη και τη Χάγη.

Το 1933, οι εθνικοσοσιαλιστές της απαγόρευσαν να δίνει διαλέξεις και να δημοσιεύει. Έπρεπε να υπομείνει αρκετές κατ' οίκον έρευνες. Ο αδελφός της και διάφοροι φίλοι την παρακάλεσαν να φύγει στο εξωτερικό. Εκείνη όμως αρνήθηκε γιατί αυτό θα έδειχνε ένοχη συνείδηση. Ωστόσο, καθώς φοβόταν ότι όλα τα περιουσιακά της στοιχεία, συμπεριλαμβανομένου του σπιτιού της, θα κατασχεθούν, έβαλε να μεταβιβάσει όλα τα περιουσιακά της στοιχεία στη μικρότερη αδελφή της. Αυτό της επέτρεψε να επιβιώσει για κάποιο χρονικό διάστημα παρά την απαγόρευση του επαγγέλματός της. Το 1936, έλαβε άδεια να δημοσιεύσει τις σημειώσεις της σχετικά με το έργο των γυναικών κατά τη διάρκεια του πολέμου υπό τον τίτλο "Ο άγνωστος στρατός - Γυναίκες που αγωνίζονται για τη Γερμανία 1914-19". Το 1937, συνελήφθη από την Γκεστάπο και φυλακίστηκε για τέσσερις μήνες, πρώτα στη φυλακή Moabit και στη συνέχεια στη φυλακή της Γκεστάπο στην Alexanderplatz, τον προ-σταθμό του στρατοπέδου συγκέντρωσης. Απελευθερώθηκε χάρη στις διαμαρτυρίες διεθνών γυναικείων οργανώσεων. Στη συνέχεια πέρασε μεγάλο χρονικό διάστημα σε σανατόριο. Η παραμονή της χρηματοδοτήθηκε από τις δύο φίλες της Agnes Zahn-Harnack και Dorothee von Velsen.

Βομβαρδισμένη στο Βερολίνο το 1943, η Lüders απομακρύνθηκε στη νότια Γερμανία το 1944. Σύμφωνα με τη δική της δήλωση, έζησε εκεί μια "νομαδική ζωή" για αρκετά χρόνια, αλλάζοντας πολλές φορές τόπο και βιοπορισμό. Κρατούσε το κεφάλι της πάνω από το νερό παραδίδοντας ιδιαίτερα μαθήματα, δουλεύοντας ως πωλήτρια σε μαγαζί, ως σύζυγος αγρότη και ακόμη και ως υπηρέτρια γουρουνιών.

Το 1946, ο Lüders δίδαξε στην αμερικανική στρατιωτική σχολή στο Oberammergau για έξι μήνες. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, της ζητήθηκε να συμμετάσχει στην επιτροπή αποναζιστικοποίησης μιας κοινότητας της Άνω Βαυαρίας. Λόγω του διδακτορικού της τίτλου, την είχαν περάσει για άνδρα. Τελικά, όμως, η "τοπική ενοριακή αστική τάξη" την απέρριψε, "όχι μόνο επειδή ήμουν Πρώσος και προτεστάντισσα, αλλά κυρίως λόγω της "αναξιοπρεπούς" επιβολής να κρίνει μια γυναίκα τους άνδρες".

Το 1947, η Lüders επέστρεψε στη γενέτειρά της για να συμμετάσχει στις γυναικείες επιτροπές που είχαν ξεφυτρώσει σε όλο το Βερολίνο. Οι επιτροπές αυτές είχαν θέσει ως στόχο να χρησιμοποιήσουν τους δικούς τους πόρους για να αντιμετωπίσουν τις αφάνταστες κακουχίες στη διαλυμένη πόλη. Το 1948/49, η Lüders έγινε δημοτική σύμβουλος ως μέλος του FDP και από το 1949 έως το 1951 ήταν δημοτική σύμβουλος για κοινωνικές υποθέσεις.

Το 1953, σε ηλικία εβδομήντα πέντε ετών, η Marie-Elisabeth Lüders έγινε μέλος της γερμανικής Μπούντεσταγκ στη Βόννη με το FDP. Επανεξελέγη το 1957. Αποσύρθηκε από τη Bundestag το 1961. Ανακοίνωσε την αποχώρησή της στον ομοσπονδιακό καγκελάριο Κόνραντ Αντενάουερ, δύο χρόνια μεγαλύτερό της, με τη διφορούμενη παρατήρηση: "Κύριε ομοσπονδιακέ καγκελάριε, πρέπει να μπορείτε να σταματήσετε μερικές φορές". Με αφορμή τα αντισημιτικά επεισόδια, προειδοποίησε σε ομιλία της στις 18 Φεβρουαρίου 1960 ότι η Γερμανία είχε ιδιαίτερη ευθύνη λόγω του τρομερού παρελθόντος της και έπρεπε να αναγνωρίσει ότι "ένα πραγματικά τρομερό παρελθόν κάθε άλλο παρά έχει ξεπεραστεί γενικά στη χώρα μας". Δυστυχώς, η ελπίδα της "ότι αυτή θα είναι η τελευταία, η πολύ τελευταία φορά που κάποιος από εμάς θα βρεθεί στη θέση να πρέπει να μιλήσει γι' αυτό ενώπιον του Σώματος" δεν επαληθεύτηκε καθόλου. Στις 7 Απριλίου 1960, εκφώνησε ομιλία σχετικά με τον νόμο περί υποχρεωτικής έκτακτης υπηρεσίας, στην οποία τάχθηκε κατά της αναγκαστικής επιστράτευσης των γυναικών για υποχρεωτική θητεία. "Αλλά δεν φαίνεται να έχει περάσει από το μυαλό κανενός ότι οι γυναίκες δεν είναι άνδρες και ότι, ως εκ τούτου, δεν μπορούν να στρατολογηθούν με το έτσι θέλω (...). Αυτό δεν λειτουργεί με τις γυναίκες! Ειδικά δεν γίνεται με εκείνες για τις οποίες η κυβέρνησή μας πάντα δημόσια τεκμηριώνει τόσο βαθιά συμπόνια- δεν γίνεται πρωτίστως με τις παντρεμένες γυναίκες και τις γυναίκες με παιδιά (...) Εμείς (οι γυναίκες Η.Β.) δεν είμαστε ποτέ και ποτέ ανεξάρτητες από άλλους ζωντανούς ανθρώπους στις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις πράξεις μας- είτε είναι συγγενείς μας είτε όχι".

Κατά τη διάρκεια των δύο νομοθετικών περιόδων, η Lüders συνέχισε να διεξάγει έντονη εκστρατεία για την υπόθεση των γυναικών. Το 1949, τα ίσα δικαιώματα ανδρών και γυναικών (άρθρο 3, παράγραφος 2) συμπεριλήφθηκαν στον Βασικό Νόμο εξαιτίας της Elisabeth Selbert. Είχε χορηγηθεί μεταβατική περίοδος έως τις 31 Μαρτίου 1953 για την προσαρμογή των νόμων που ήταν αντίθετοι προς τα ίσα δικαιώματα (άρθρο 117, παράγραφος 1). Η Lüders πολέμησε τις προσπάθειες των υποστηρικτών της "θεόσταλτης υποταγής της γυναίκας" στη Bundestag να αναβάλουν όσο το δυνατόν περισσότερο τις αναγκαίες αλλαγές στο οικογενειακό και το γαμικό δίκαιο στον γερμανικό Αστικό Κώδικα, αν όχι να τις καταργήσουν τελείως. Προκειμένου να επιτευχθεί η πλήρης ισότητα, βοήθησε στη σύνταξη νομοσχεδίου. Ο νόμος για τα ίσα δικαιώματα ψηφίστηκε στις 18 Ιουνίου 1957 - με τέσσερα χρόνια καθυστέρηση. Ωστόσο, οι αντίπαλοι είχαν επιμείνει ότι οι σύζυγοι θα έπρεπε να καταλήγουν σε συμφωνία σε περίπτωση διαφωνίας, αλλά -αν δεν μπορούσε να επιτευχθεί συμφωνία- ο σύζυγος θα έπρεπε να έχει τον τελευταίο λόγο, τη λεγόμενη "αποφασιστική ψήφο". Ο Lüders προσέφυγε επιτυχώς κατά του γεγονότος αυτού ενώπιον του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου. Το 1959, η "νικώσα ψήφος" ανατράπηκε, κυρίως χάρη στη δικαστή του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου Erna Scheffler.

Η Marie-Elisabeth Lüders θεωρούνταν έξυπνη, εύστροφη και οξυδερκής πολιτικός με πνεύμα. Ο χρονικογράφος του δικαστηρίου της Βόννης Walter Henkels πιστοποίησε τις εξαιρετικές ρητορικές της ικανότητες: "Το θάρρος και η εντυπωσιακή αυτοπεποίθηση με την οποία η κυρία Lüders αντιμετωπίζει τους άνδρες από το βήμα της ομιλίας είναι σχεδόν πάντα παραστάσεις μπραβούρας. Διαψεύδει ιδιαίτερα την ανόητη και ενίοτε θλιβερή ρήση ότι οι γυναίκες δεν ξέρουν τίποτα από πολιτική. Λέει στους άντρες των αντρών, αυτούς τους λεγόμενους άρχοντες της δημιουργίας, τι σκέφτονται με φιλική γοητεία, ενίοτε με καυστική οξύτητα. Μπορεί να καταγράφει ξεκαρδιστικές επιτυχίες σχεδόν κάθε φορά". Και το 1955, η Die Zeit έγραψε γι' αυτήν: "Η κυρία Lüders είναι μία από τις καλύτερες και (...) πιο διασκεδαστικές ομιλήτριες σε αυτό το κοινοβούλιο. (...) Γι' αυτό προτιμάτε να τη βλέπετε να ανεβαίνει στο βήμα από πολλούς άλλους βουλευτές".

Η προσωπική ζωή της Marie-Elisabeth Lüders την οδήγησε από την απαγόρευση της πολιτικής δραστηριότητας στην επικεφαλής του κοινοβουλίου. Ένα κοινοβουλευτικό κτίριο της γερμανικής Μπούντεσταγκ, το "Marie-Elisabeth-Lüders-Haus", φέρει σήμερα το όνομά της προς τιμήν της. Χωρίς πρωτοπόρους όπως εκείνη, οι γυναίκες δεν θα βρίσκονταν εκεί που βρίσκονται σήμερα. Πίστευε ότι το φαινομενικά αδύνατο ήταν εφικτό για τις γυναίκες και αγωνίστηκε γι' αυτό. Αν οι γυναίκες σήμερα μπορούν να αποφοιτήσουν από το λύκειο, να σπουδάσουν στο πανεπιστήμιο και να ακολουθήσουν το επάγγελμα της επιλογής τους, αν έχουν δικαίωμα ψήφου και είναι ισότιμες, ακόμη και αν η πραγματική ισότητα δεν έχει ακόμη επιτευχθεί, αυτό οφείλεται σε θαρραλέες γυναίκες του γυναικείου κινήματος όπως εκείνη.

Η ίδια η Lüders γράφει στη βιογραφία της: "Αυτές οι γυναίκες που κάποτε γελοιοποιήθηκαν και λοιδορήθηκαν ως "ακτιβίστριες για τα δικαιώματα των γυναικών", ακόμη και από γυναίκες, άνοιξαν το δρόμο για τις κόρες των λοιδορούμενων και των απερίσκεπτα γελαστών". Οι γυναίκες πρέπει να θυμούνται αυτές τις πρωτοπόρους που διαμόρφωσαν την ιστορία τους, να αναλάβουν την ευθύνη για τον εαυτό τους και να ασχοληθούν με την πολιτική. Και θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους την προειδοποίηση της Lüder. Όταν η 80χρονη ρωτήθηκε πώς αξιολογεί την κατάσταση των ίσων δικαιωμάτων, απάντησε: "Εν μέρει έχει επιτευχθεί, εν μέρει όχι. Αν οι άνθρωποι δεν συνεχίσουν να αγωνίζονται, θα χάσουν και πάλι ό,τι έχουν".

Τα δικαιώματα του ανωτέρω κειμένου ανήκουν στην  Haus der FrauenGeschichte Bonn e.V. (Ανοίγει σε νέα καρτέλα)

• Marie-Elisabeth Lüders: Μη φοβάστε. Προσωπική και πολιτική ζωή από 80 και πλέον χρόνια. 1878-1962. Κολωνία 1963.
• Ίδρυμα Friedrich Naumann για την Ελευθερία (επιμ.): Marie-Elisabeth Lüders. Πρωταθλήτρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Απρίλιος 2021.
• "Όλοι φέρουν ευθύνη για όλους". Marie-Elisabeth Lüders, ο "ισχυρότερος άνδρας" των φιλελευθέρων. Στο: Antje Dertinger: Γυναίκες της πρώτης ώρας. Βόννη 1989, σ. 95 έως 107.
• Herta Gotthelf: Marie-Elisabeth Lüders για τα 80α γενέθλιά της. 23 Ιουνίου 1958. στο: SPD-Pressedienst, P/XIII/137, σ. 8. Archiv der sozialen Demokratie.
• Συνέντευξη με την ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών Dr Elisabeth Lüders. 1965. 22 λεπτά. Τηλεόραση WDR. Πώς ξεκίνησα: Elisabeth Lüders. 1957. 23 λεπτά. rbb television. https://www.ardmediathek.de/