To zdjęcie autorstwa znanej kolońskiej fotografki przemysłowej Ruth Hallensleben (1889-1977) pochodzi z pierwszej zimy wojny 1939/40 i zostało zrobione z ulicy In der Sürst w kierunku Gangolfstraße. Przedstawia fontannę św. Marcina, która stoi przed zachodnim portalem klasztoru w Bonn. Rzeźbiarz Heinrich Götschmann nazwał swoją fontannę, wzniesioną w 1902 r., "Martinitreiben" (Przejazd św. Marcina) - gdzie dzieci próbują złapać gęsi na ucztę w dniu św. Marcina. Oryginalny brąz został odlany w odlewni Waltera Gladenbecka w Berlinie-Friedrichshagen.

Około 1942 roku figury z brązu zostały przetopione na potrzeby zbrojeniowe i dopiero w 1958 roku odlane ze starych form gipsowych. Głównym obszarem pracy Ruth Hallensleben była fotografia przemysłowa, którą wykonywała na zlecenie firm i wydawnictw; tutaj często przedstawiała związek między człowiekiem a maszyną. Jej zdjęcia charakteryzują się wysoką jakością techniczną, przy czym zwykle pracowała z niewielką ilością sztucznego światła. Zajmowała się również portretami oraz dogłębną fotografią krajobrazową i architektoniczną, na której coraz bardziej skupiała się po II wojnie światowej.

Kontakt: Julia Zuber,  julia.zuberbonnde

Nadszedł Fastelóvend, a archiwa miejskie chciałyby zaprezentować coś odpowiedniego w tym miesiącu. Stare zdjęcie Bonne Stadtsoldate z 1922 roku, które zostało wykonane przez malarza i portrecistę Emila Krupę-Krupinki (1872-1924), który był również zwyczajowym malarzem bez nazwiska, a następnie zdjęcie zostało zrobione dla Posskaate. Ponadto w archiwum miejskim znajduje się czternaście pocztówek z tamtych czasów, a także wszelkiego rodzaju kolorowe odbitki i litografie, które Krupa-Krupiński mógł przechowywać. Jego obraz "Martinszug" (1924) wisi w Bonne Stadtmuseum. Krupa-Krupinski, znany również jako "śmiejący się malarz-filozof", studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Düsseldorfie i był członkiem znanego stowarzyszenia artystów "Düsseldorfer Malkasten".

W tym samym czasie poznał Carla Nonna z Bonn, który pod koniec wieku założył galerię sztuki w Bonn. W 1905 roku Krupa-Krupinski zorganizował swoją pierwszą wystawę wraz z Walterem Besigiem w galerii sztuki Cohena. Ponadto został również członkiem-założycielem i obecnym prezesem "Bonner Künstler-Bund". Czarno-biały plakat to litografia z XX wieku o wymiarach 9x14 cm. To ładna biżuteria z Bonne Stadtsoldate. KrupaKrupiński, który pracował również jako karykaturzysta, napisał wówczas:

"Muckers with the dirty look
Odrzucamy ich przy bramie"
"Bo dziś jest święto żołnierza miejskiego
Hasłem przewodnim jest towarzyskość"

Bonne Stadtsoldate-Coreps powstał w 1872 r., przy czym używano historycznego munduru wesołego Bonne Kurfürstliche Leib-Infanterie-Bataillon. "Książę Karnawału od ponad stu lat ma skuteczną siłę zbrojną w postaci Żołnierzy Miasta Bonn, która aktywnie wspiera go w walce z zrzędliwością i muckrakingiem".
(www.bonner-stadtsoldaten.de: Historia Bonner Stadtsoldaten-Corps von 1872 e.V.)

Chcielibyśmy podziękować panu Herbertowi Wefferowi za tłumaczenie na język niemiecki.

Żołnierze miasta Bonn podczas karnawału w 1922 r.

Nadszedł sezon karnawałowy, więc w tym miesiącu archiwum miejskie chciałoby zaprezentować starą pocztówkę "Bonner Stadtsoldaten" z 1922 roku. Pocztówka ta została stworzona przez malarza rodzajowego i portretowego Emila Krupę-Krupińskiego (1872-1924), który zasłynął również jako artysta komercyjny. Jego obrazy były często wykorzystywane jako motywy pocztówek. W archiwum miejskim znajduje się około czterdziestu pocztówek, a także różne kolorowe odbitki i litografie wykonane przez Krupę-Krupińskiego. Nawiasem mówiąc, jego obraz "Martinszug" (1924) można zobaczyć w Muzeum Miejskim w Bonn. Krupa-Krupinski, tak zwany "śmiejący się malarz-filozof", studiował na akademii sztuki w Düsseldorfie i był członkiem renomowanego stowarzyszenia artystów "Düsseldorfer Malkasten".

To tutaj poznał bońskiego malarza Carla Nonna, który pod koniec wieku wynajął dla niego pracownię w Bonn. W 1905 r. odbyła się pierwsza wystawa Krupy-Krupińskiego wraz z Walterem Besigiem w salonie sztuki Cohena. Ostatecznie został członkiem-założycielem i pierwszym przewodniczącym "Bonner Künstler-Bund". Czarno-biała pocztówka, litografia z lat dwudziestych XX wieku o klasycznych wymiarach 9x14 cm, przedstawia humorystyczną scenę bońskich żołnierzy. Krupa-Krupiński, który pracował również jako karykaturzysta, podkreśla wydarzenia następującymi słowami:

"Frajerzy o złośliwym spojrzeniu
Odrzucamy ich w bramie"
"Bo dziś święto żołnierza w mieście
Hasłem przewodnim jest: towarzyskość".

Korpus Żołnierzy Miasta Bonn został założony w 1872 roku, a jego umundurowanie odpowiada historycznemu umundurowaniu dawnego Batalionu Piechoty Wyborczej Bonn. "Książę Carnival od ponad stu lat ma skuteczną siłę zbrojną w postaci Bonn City Soldiers, która aktywnie wspiera go w walce z zrzędliwością i muckrakingiem." (www.bonner-stadtsoldaten.de: Die Geschichte des Bonner Stadtsoldaten-Corps von 1872 e.V.)

W razie pytań prosimy o kontakt pod adresem  julia.zuberbonnde

Szczególnym skarbem Archiwum Miejskiego w Bonn jest Chronica autorstwa Caspara Hedio, opublikowana w Strasburgu w 1530 roku. Jest to najstarsza książka z około 150 000 tomów znajdujących się w Bibliotece Historii Miasta. Jest to pierwsze wydanie 752-stronicowego dzieła wydawcy Georga Ulrichera von Andla. Niemiecki historyk, teolog i reformator Caspar Hedio, znany również jako Caspar Heyd, był uczniem między innymi Matthäusa Zella, Wolfganga Capito i Ulricha Zwingli.

Hedio urodził się w Ettlingen w 1494 roku i zmarł na dżumę w Strasburgu w 1552 roku. Przetłumaczył liczne traktaty Ojców Kościoła, tj. tych wczesnochrześcijańskich autorów, którzy stworzyli doktrynę chrześcijańską. Jego dzieło Chronica, prezentowane tutaj, oraz Kronika Świata, opublikowana w 1539 r., charakteryzują się wyraźnymi tendencjami reformatorskimi. Te dwa dzieła uczyniły Hedio pierwszym protestanckim historykiem Kościoła.

"Chronica der altenn christlichen Kirchen aus Eusebio / Ruffino / Sozomeno / Theodoreto / Tertulliano / Justino / Cypriano / und Plinio durch D. Caspar Hedio verteutscht" jest adaptacją i kontynuacją starszych historii kościelnych. Stan książki jest dobry jak na swój wiek. Narożniki są mocno zagięte i widoczne są ślady korników. Drewniana oprawa pokryta jest tłoczoną świńską skórą i była niegdyś utrzymywana przez dwa mosiężne zapięcia, które niestety zachowały się tylko częściowo.

Na wewnętrznej stronie okładki znajduje się odręczna notatka własnościowa Jos[epha] Krypha z datą 17 marca 1622 r. Chronica Hedio jest teraz dostępna również online - ale to zupełnie coś innego trzymać w rękach oryginalną książkę, która ma prawie 500 lat. Zainteresowany? Z przyjemnością pokażemy Ci książkę w czytelni.

Odręczny życiorys Waltera Braunfelsa (1882-1954), kompozytora i pianisty, z majątku dr Juliusa Hagemanna (1863-1939), niedatowany (Stadtarchiv Bonn SN 74 nr 2).

"... w ostatnich latach nauki w gimnazjum muzyka zeszła na dalszy plan, aż w końcu wyjechałem do Monachium (a później do Kilonii) jako student prawa i ekonomii narodowej. Wkrótce jednak muzyka pochłonęła mnie tak całkowicie, że jesienią 1902 r. pojechałem do Wiednia, by studiować u [Theodora] Leschetitzky'ego. [...] Jesienią 1903 r. wróciłem do Monachium, gdzie najpierw studiowałem u Theville'a [Ludwiga Thuille'a] i [Bernharda] Stavenhagena...". Tak Walter Braunfels opisuje swój zwrot ku muzyce i swoją karierę do 1909 roku, wymieniając opery "Falada (04/05) [...] i Księżniczka Brambilla (06/08), która jest prawie ukończona..." jako swoje najważniejsze dzieła. 25 marca 1909 roku - 105 lat temu - w Staatstheater w Stuttgarcie odbyła się światowa premiera jego dzieła "Księżniczka Brambilla", sztuki fantasy opartej na E.T.A. Hoffmannie. W 1933 roku Braunfels został zwolniony przez nazistów jako tak zwany "pół-Żyd" z funkcji dyrektora Akademii Muzycznej w Kolonii. W latach 1933-1937 mieszkał w Bad Godesberg, Kurfürstenstraße 10, w tym czasie napisał swoją operę "Der Traum ein Leben". Jest ona obecnie wystawiana w Operze w Bonn; premiera odbyła się 30 marca 2014 roku.

Spadkodawca dr Julius Hagemann był lekarzem (m.in. pracował jako chirurg w szpitalu St. Franziskus w Kessenich) i mecenasem muzyki. Jego praca dobiegła końca w czasach nazistowskich w 1938 r. ze względu na jego żydowskie pochodzenie. W podeszłym wieku wyemigrował do Indii, gdzie wkrótce zmarł (1939).

Więcej informacji o jego życiu i twórczości można znaleźć na stronach:  www.theater-bonn.de (Otwiera się w nowej karcie) i www.walterbraunfels.de.

Dokładnie 110 lat temu, 30 kwietnia 1904 roku, w St. Louis otwarto 14. oficjalną Wystawę Światową pod nazwą "World's Fair - Louisiana Purchase Exposition". Pod patronatem Wystawy Miast Niemieckich i pod przewodnictwem Komisarza Rzeszy ds. Targów Światowych, Theodora Lewalda, liczne niemieckie miasta prezentowały się do 1 grudnia na największych jak dotąd terenach wystawowych w dzisiejszym Forest Park i na sąsiednim kampusie Uniwersytetu Waszyngtońskiego w ramach zbiorowej wystawy poświęconej miastom.

Bonn również wzięło udział w tej wystawie i dostarczyło osiem ogólnych planów przedstawiających rozwój urbanistyczny miasta Bonn od czasów rzymskich do 1903 roku. Administracja miasta została uhonorowana dyplomem i srebrnym medalem za udział i "wybitne osiągnięcia na Wystawie Światowej w 1904 roku w St. Louis".

Po zakończeniu Targów Światowych plany zostały przekazane do Muzeum Miejskiego w Chicago na specjalną wystawę, a ostatecznie przekazane, ponieważ ich transport z powrotem byłby prawdopodobnie zbyt kosztowny. Drugie kopie planów można znaleźć do dziś w kolekcji map i planów archiwów miejskich (oznaczenie półki: SN 5 / Ba 10).

Jednym z najważniejszych zbiorów w kolekcji fotograficznej Archiwum Miejskiego w Bonn jest rozległa posiadłość bońskiego fotografa architektury i mistrza fotografii Gerharda Sachsse (1920-1998). Czerwcowe zdjęcie miesiąca autorstwa Gerharda Sachsse przedstawia delikatesy Jacoba Diefenbacha, które działały przy Sterntorbrücke w Bonn od wczesnych lat 50. do 1970 roku. Były one tak znane, że wspomniano o nich w wywiadzie radiowym w 2010 roku:

"Bonn stało się teraz stolicą federalną, a w krainie cudu gospodarczego panowała wielka tęsknota za homarem, dziczyzną i pasztetem z wątróbek. Niezależnie od tego, czy było to przyjęcie w ambasadzie, turniej tenisowy czy przyjęcie w ogrodzie w Godesbergu: najlepsze zimne półmiski pochodziły od Feinkost Diefenbach".
("Erlebte Geschichten", WDR5, 24.12.2010)

Na fotografii Gerharda Sachsse bogato wypełniony sklep Diefenbach prezentuje się jak świątynia delikatesów. Po chudych latach ludzie znów chcą oddawać się kulinarnym rozkoszom. Delikatesy są w modzie, a przynajmniej tak je nazywano w latach cudu gospodarczego. Ponieważ termin ten nie jest ujednolicony, naturalnie podlega również duchowi czasu. Termin delikatesy zazwyczaj odnosi się do wykwintnej żywności najwyższej jakości, która jest tak droga, że nie jest częścią codziennej podstawowej żywności.

W dzisiejszym świecie termin ten jest używany do opisywania żywności i napojów, takich jak kawior Beluga, trufle Alba, wołowina Wagyu (Kobe), kawa Kopi Luwak, szampan Blanc de Blanc i herbata Tieguanyin. Wino musujące Kupferberg Gold i Deinhard oraz kawa ziarnista Jacobs są nowoczesne i emanują odrobiną luksusu. Oferta świeżych owoców i warzyw obejmuje holenderskie pomidory i jabłka Goldparmäne, jedną z najlepszych odmian owoców deserowych, która jest obecnie rzadko uprawiana ze względu na podatność na choroby. Główną atrakcją są starannie ułożone owoce tropikalne, banany, pomarańcze, melony spadziowe, cytryny i ananasy, które były niezbędne do modnego w latach 50. dania "Toast Hawaii".

W duchu cudu gospodarczego oddano tu również hołd wierze w trwały sukces masowej produkcji przemysłowej: popularne w tamtych czasach konserwy są deklarowane jako "najlepsze konserwy" i odpowiednio inscenizowane - prawdziwe wieże konserw z Leipziger Allerlei, grzybami, fasolą, pomidorami i szparagami są ułożone pod sufitem delikatesów. Dzięki znakowi reklamowemu kawy Jacobs na zdjęciu, który został stworzony przez znanego grafika i ilustratora prasowego Kurta Glombiga, zdjęcie można datować na połowę lat pięćdziesiątych.

Prezentowana tu czarno-biała fotografia autorstwa Gerharda Sachsse zachowała się w formie szklanej płyty negatywowej o wymiarach 24 x 17,5 cm. W żargonie fotograficznym "szklana płyta" to szklany krążek pokryty emulsją fotograficzną, który był dość powszechny do lat 60. XX wieku. Wynalezienie celuloidu umożliwiło produkcję filmów fotograficznych od lat 30-tych XX wieku. Stopniowo film małoobrazkowy i średnioformatowy zastąpił kruchą i nieporęczną szklaną płytę.

Gerhard Sachsse urodził się 3 września 1920 roku w Lengerich-Westfalii. Praktykę odbywał m.in. u bońskiej fotografki Käthe Augenstein. Po zdaniu egzaminu mistrzowskiego w 1950 roku, w 1952 roku otworzył własne studio przy Sternstraße w Bonn. Gerhard Sachsse cieszył się wielką renomą jako fotograf architektury poza granicami Bonn. Jego prace były wielokrotnie nagradzane. Został powołany do Niemieckiego Towarzystwa Fotograficznego. Przez wiele lat pełnił funkcję głównego mistrza w Cechu Fotografów w Bonn, a także był aktywny jako mistrz cechu stanowego. Gerhard Sachsse prowadził swoje studio do 1983 roku i zmarł w 1998 roku w Sankt Augustin koło Bonn.

W tym miesiącu przypada 45. rocznica Christopher Street Day. Ponieważ dzień ten symbolizuje różnorodność i tolerancję w społeczeństwie, archiwum miejskie chciałoby uczcić tę okazję, prezentując nowy nabytek z początku XX wieku. Zdjęcie przedstawia przykład cross-dressingu, czyli noszenia ubrań typowych dla płci przeciwnej. Już wczesne dagerotypy z XIX wieku pokazywały mężczyzn w damskich ubraniach.

Prezentowane dziś zdjęcie zostało wykonane w 1910 roku w bońskim studiu fotograficznym braci Gollas. Bracia Gollas - Fritz (1870), Carl (*1879) i Georg (1874-1915) - wszyscy trzej pracowali jako fotografowie: Carl i Fritz początkowo w Strasburgu, a Georg w Bregencji. Ten ostatni przeniósł się do Bonn w październiku 1900 r., prawdopodobnie do pracy w nowym oddziale bremeńskiego sklepu fotograficznego Jean Baptiste Feilner (Bahnhofstrasse nr 13; od 1910 r. nr 22), który Emil Koch otworzył już w 1890 roku.

Carl podążył za nim do Bonn w 1903 roku, ale przeniósł się do Koblencji zaledwie dwa lata później, gdzie Feilner prowadził kolejny oddział (Goebenplatz 12) od końca 1904 roku. W tym samym roku bracia przejęli studio Feilnera w Bonn, które prawdopodobnie było prowadzone głównie przez Georga. Ożenił się z Marią Luise z domu Zahn (1885-1980) z Bonn w 1911 roku i prawdopodobnie przejął studio Feilnera w Koblencji w następnym roku. Studio w Bonn zostało ostatecznie przejęte przez Alberta Melzera, który kontynuował jego prowadzenie w tym samym miejscu, a następnie przez różnych fotografów, aż do 1938 roku.

Czarno-białe zdjęcie o wymiarach 10,1x14,7 cm przedstawia osobę w damskiej bieliźnie pozującą zrelaksowaną na dwuosobowym fotelu. Ze względu na kobiece rysy twarzy, falujące włosy, delikatną biżuterię w postaci pierścionka i różę na kolanach, dopiero na drugi rzut oka widać, że jest to młody mężczyzna. Sylwetka z szeroką szyją, szerokimi ramionami, mocnymi stawami i mięśniami ma silny męski charakter. Negatywny retusz jest rozpoznawalny na jabłku Adama.

Zauważalny jest również brak rozpoznawalnego owłosienia pod pachami, a brwi wyglądają na wyskubane. Jest to o tyle niezwykłe, że owłosienie pod pachami było powszechnie usuwane w Europie dopiero po 1945 roku. Na pierwszych fotografiach erotycznych z XIX wieku, modelki wciąż lubieżnie pokazują swoje włosy pod pachami, a w Ameryce, przed 1914 rokiem, tylko kilka kobiet pracujących w teatrze i w rewiach praktykowało tę metodę depilacji ciała.

Interpretacja zdjęcia jest wciąż zagadkowa. Jednak po bliższym przyjrzeniu się jest mało prawdopodobne, aby przedstawienie było wynikiem studenckiego testu odwagi, żartu lub kostiumu noszonego podczas karnawału. Prawdopodobnym wyjaśnieniem byłoby przedstawienie aktora, który został sfotografowany w roli kobiecej: mężczyźni w rolach kobiecych byli bardzo popularni wśród publiczności teatralnej na przełomie wieków.

Niestety, badania nad przedstawieniem teatralnym wystawionym w Bonn w 1910 roku, które zawierało taką rolę, nie przyniosły żadnych rezultatów. Zdjęcie sugeruje raczej młodego kochanka, który dał się sfotografować swojej ukochanej. Sugeruje to również jasna róża, która od czasów starożytnych - zwłaszcza biała - była uważana za znak tajemnicy. Postawa młodzieńca przywodzi na myśl "Nagą Maję" Francisco de Goi (1795-1800), która występuje również w wersji "Mai odzianej" (1800-1807) - motyw erotyczny jest oczywisty.

Jeśli, drogi czytelniku, masz jakieś dalsze wskazówki lub inne prawdopodobne wyjaśnienie, daj nam znać w krótkim e-mailu. Zawsze jesteśmy bardzo wdzięczni za sugestie.

1 sierpnia boński "General-Anzeiger" i dwie inne gazety codzienne w Bonn, "Neue Bonner Zeitung" i "Deutsche Reichszeitung", publikują wiadomości, które usuwają ostatnią niepewność ludności Bonn: 31 lipca 1914 r. niemiecki cesarz Wilhelm II ogłasza stan wojny dla Rzeszy Niemieckiej. "General-Anzeiger" podsumowuje sytuację polityczną w nagłówku, który jest tak krótki, jak zwięzły: "Wojna". 1 sierpnia 1914 r. Wilhelm II zarządza mobilizację i wypowiada wojnę Rosji.

Czytelnicy "General-Anzeiger" musieli teraz przyzwyczaić się do zupełnie nowej szaty graficznej gazety. 31 lipca 1914 r. gazeta po raz ostatni ukazała się z pierwszą stroną składającą się wyłącznie z wszelkiego rodzaju reklam. Od pierwszego wydania z 1 grudnia 1889 r. wiadomości pojawiały się drobnym drukiem na wewnętrznych stronach między reklamami, z których niektóre były całostronicowe. Od 1 sierpnia 1914 r. do dnia dzisiejszego wiadomości z Bonn i całego świata zdominowały wygląd "General-Anzeiger".

Spojrzenie na krajobraz gazet w Bonn latem 1914 r. pokazuje, jak różnie gazety codzienne relacjonowały początek wojny. Na przykład "Deutsche Reichszeitung" używała słowa "wojna" w nagłówkach na pierwszej stronie już od zamachu na austriackiego następcę tronu, arcyksięcia Franciszka Ferdynanda, w Sarajewie 28 czerwca 1914 roku. "Neue Bonner Zeitung", a zwłaszcza "General-Anzeiger" są pod tym względem znacznie bardziej powściągliwe.

Oprócz gazet codziennych przez kilka kolejnych dni drukowane są wydania specjalne, informujące o kolejnych bieżących wydarzeniach. Wiadomości o zarządzeniu mobilizacji (2 sierpnia 1914 r.), kolejne deklaracje wojenne, takie jak przystąpienie Wielkiej Brytanii do wojny (5 sierpnia 1914 r.) i raporty wojenne pojawiają się w szybkim tempie. W tym czasie tłumy ludzi oblegają redakcje gazet w oczekiwaniu na najnowsze wiadomości.

Specjalne wydania "Bonner Zeitung" zostały zdigitalizowane i można je przeglądać na portalu archiv.nrw.de w ramach strony internetowej Archiwum Miejskiego i Biblioteki Historii Miasta.

Biblioteka Historii Miasta posiada łącznie 163 tytuły gazet - w tym liczne gazety codzienne. Najstarsze wydania pochodzą z lat siedemdziesiątych XIX wieku. 25 tytułów można obejrzeć na mikrofilmach. Wszystkie wydania "General-Anzeiger" od 1889 roku są przechowywane w formie drukowanej, a także na mikrofilmach.

"Wznowienie lekcji 24 sierpnia po zakończeniu letnich wakacji zostało nagle przerwane. Napięcie między Niemcami a Polską, które istniało od tygodni, wybuchło ostatniego dnia sierpnia w krwawym starciu między zaangażowanymi mocarstwami. Od wczesnego ranka 1 września niemieckie działa ostrzeliwują Polskę. W interesie cywilnej obrony przeciwlotniczej głównodowodzący Luftwaffe, feldmarszałek Göring, wydał drogą radiową następujący rozkaz dzienny:

"Zajęcia zostają odwołane w całej Rzeszy do odwołania. - "

Niemieckie wypowiedzenie wojny Polsce i wybuch II wojny światowej w dniu 1 września 1939 r. miały bezpośredni wpływ na codzienne życie ludności - skutki były szczególnie widoczne w codziennym życiu szkolnym, jak wynika z zapisów kroniki szkolnej katolickiej szkoły podstawowej w Lessenich (Laurentiusschule). Wojna miała widoczny wpływ na życie szkolne i nauczanie, szczególnie ze względu na pobór do wojska wielu nauczycieli. "9 września 1939 r. nasz dyrektor szkoły, Hauptlehrer Masshöfer, został powołany do Wehrmachtu" - czytamy w kronice katolickiej szkoły podstawowej w Ippendorf. W samym dniu niemieckiej inwazji na Polskę, zakwaterowanie baterii przeciwlotniczej w szkole w Ippendorfie doprowadziło do znacznego obłożenia pomieszczeń:

"Dwie sale szkolne w tylnym budynku zostały przez nią zajęte, dolna urządzona jako kuchnia, górna jako sala oddziałowa. Na terenie szkoły znajdowały się dwie kuchnie polowe i barak, a czasami używano także pojazdów".

W dniu 28 sierpnia 1939 r., cztery dni przed niemiecką inwazją na Polskę, mieszkańcy Bonn zostali już poinformowani o stanie wyjątkowym na obszarze operacyjnym za pomocą ogłoszenia na plakatach. Ten "obszar operacyjny" obejmował również miasto Bonn, co zostało wyjaśnione przez dodane uzupełnienie od burmistrza Bonn Rickerta, co oznaczało, że Bonn zostało włączone do planowanego obszaru rozmieszczenia w Nadrenii dla planowanej ofensywy przeciwko Francji, Belgii, Holandii i Luksemburgowi jeszcze przed rozpoczęciem polskiej kampanii.

Podczas gdy ludność została już skonfrontowana z pierwszymi pośrednimi oznakami zbliżającego się zagrożenia wojną tydzień wcześniej poprzez kilkudniowe ćwiczenia zaciemnienia w Bonn i Beuel, bezpośrednie zaangażowanie wojskowe obszaru Bonn zostało wyrażone w następnym okresie głównie poprzez zakwaterowanie oddziałów Wehrmachtu na nadchodzącą ofensywę zachodnią.

2 września 1939 r., dzień po wybuchu wojny, pierwszy poległy żołnierz z Bonn został odnotowany w cywilnych rejestrach zgonów: 24-letni student Heinrich Hagen, strzelec w 6. kompanii 4. pułku strzelców, został "zabity w akcji" w Toporowie w Polsce. Do końca wojny w maju 1945 r. II wojna światowa, która pochłonęła około 60 milionów istnień ludzkich na całym świecie, kosztowała życie ponad 4000 żołnierzy i cywilów z Bonn.

Wraz z rozpoczęciem Targów Książki we Frankfurcie, Dział Dokumentacji Archiwum Miejskiego prezentuje pisarkę, która wielokrotnie wywoływała kontrowersje: Elfriede Jelinek. Zdjęcie z 1989 roku zostało wykonane przez znanego bońskiego fotografa Franza Fischera i przedstawia znaną obecnie na całym świecie i wielokrotnie nagradzaną autorkę (w tym Nagrodą Büchnera w 1998 roku i Literacką Nagrodą Nobla w 2004 roku) w zamyślonej pozie w pokoju hotelu Beethoven w Bonn przed wywiadem z okazji adaptacji teatralnej jej powieści "Pianistka".

Cztery z jej sztuk miały swoje premiery w Teatrze w Bonn, głównie pod wpływem protestów publiczności i bojkotu ze strony bońskiej społeczności teatralnej. Skandaliczne premiery pod kierownictwem dyrektora artystycznego Petera Eschberga zapewniły bońskiemu teatrowi bezprecedensową ogólnokrajową uwagę: 36 gazet o łącznym nakładzie 8,9 miliona egzemplarzy donosiło o "szoku teatralnym w Bonn" (Express z 27 września 1982 r.), produkcji "Clary S." w inscenizacji Hansa Hollmanna. Fakt, że feministyczna autorka uczyniła Clarę Schumann, ze wszystkich ludzi, świętą postacią w Bonn, bohaterką swojej sztuki, która ma na celu pokazanie zniszczenia kobiecej kreatywności, jak wyjaśniła Jelinek w wywiadzie dla GA, głęboko rozwścieczył bońską publiczność.

Te niezwykle silne reakcje nie powstrzymały jednak reżysera teatralnego Petera Eschberga przed wystawieniem w kolejnych latach kolejnych premier dzieł pisarki, która była również mocno krytykowana w swojej rodzinnej Austrii. Dyskusje na temat tematyki i jakości tych produkcji można szczegółowo przeczytać w publicznie dostępnej kolekcji wycinków prasowych w Archiwum Miejskim w Bonn. Znajduje się tam również obszerna kolekcja fotograficzna, obejmująca zbiory Franza Fischera.

Jest on bardzo dobrze znany mieszkańcom Bonn dzięki swojej szczegółowej dokumentacji sceny artystycznej.
Mniej znany jest jednak fakt, że oprócz sztuk wizualnych skupiał się on również na bogatej scenie literackiej dawnej stolicy Niemiec.

11 listopada to dzień świętego Marcina z Tours (316/317-397), który według legendy podzielił się swoim płaszczem z żebrakiem ponad 1600 lat temu i od tego czasu jest uważany za patrona podróżnych, jeźdźców i ubogich. Był pierwszą osobą w Kościele łacińskim, która osiągnęła świętość nie poprzez męczeństwo, ale poprzez swoje heroiczne czyny. Jako jeden z najbardziej znanych świętych na Zachodzie, św. Marcin jest patronem wielu kościołów, z których większość jest bardzo stara.

Kościół św. Marcina, który został zbudowany wokół opactwa Cassius, został po raz pierwszy wspomniany na piśmie w 799 roku. Początkowo był to kościół prywatny, który został podarowany klasztorowi w 804 roku przez właściciela ziemskiego o imieniu Rungus. Jest to jeden z czterech starych kościołów parafialnych w Bonn.

Około 1150 r., pod rządami proboszcza Gerharda von Are, na miejscu poprzednich budynków wzniesiono niewielki, okrągły budynek centralny z dwukondygnacyjnym obejściem, zachodnią kruchtą i małą półkolistą wschodnią absydą dla ołtarza. Średniowieczny kościół parafialny jako okrągły budynek jest bardzo nietypowy i prawdopodobnie można go wytłumaczyć faktem, że von Are chciał stworzyć monumentalną grupę budynków w stylu centralnych mauzoleów lub baptysteriów.

Renowacja w drugiej połowie XVII wieku znacznie zmieniła wygląd zewnętrzny eleganckiej, pięknie zdobionej rotundy dzięki dodaniu ogromnych filarów podtrzymujących. Po przybyciu francuskich wojsk rewolucyjnych (1794) do Bonn, nabożeństwa w kościele św. Marcina odbywały się rzadko i popadał on w coraz większą ruinę.

W 1804 r. nabożeństwa zostały ostatecznie przeniesione do kościoła rozwiązanego klasztoru Cassius, który otrzymał Martinspatrocinium, a następnie także prawa parafialne. W końcu złożono wniosek o zburzenie kościoła św. Marcina, ale został on odrzucony przez kochającego sztukę francuskiego prefekta, uzasadniając to tym, że kościół św. Marcina ma ogromne znaczenie "jako kolebka religii i najstarszy budynek w mieście". W 1812 roku kościół zawalił się podczas burzy, a następnie został zburzony. Plan okrągłego budynku o średnicy 18 metrów można zobaczyć do dziś: Jest on osadzony w asfalcie na Martinsplatz za pomocą porfirowych bloków.

Marcina, o wymiarach 28,3x32,4 cm, został stworzony przez Johanna Baptista Büttgenbacha w 1809 roku. Kościół św. Marcina przedstawiony jest od południowego zachodu, ze wschodnią absydą Bonn Minster wciąż widoczną po lewej stronie obrazu.

Według pracy magisterskiej Dietera Schaefera, Büttgenbach urodził się około 1785 roku jako syn Christiana Budgenbacha (Büttgenbach).
syn Christiana Budgenbacha (Büttgenbach *Bonn 21 października 1753) i Anny Marii Müllers
urodził się w Bonn. W latach 1813/14 Johann Baptist Büttgenbach pracował jako geodeta i geometra.
W dniu 14 kwietnia 1813 r. poślubił w Bonn Marię Elisabeth Josephine Petronellę Müller
dicta Dumoulin w Bonn, z którą miał syna Christiana Friedricha Büttgenbacha (*Bonn 16 lutego 1814).
Luty 1814). Odręczny rejestr małżeństw w Bonn w języku francuskim z 1813 roku może być również wykorzystany jako źródło; niestety nic więcej nie wiadomo o artyście.

Innym interesującym faktem jest to, że archiwa miejskie posiadają litografię kościoła św. Marcina w Bonn autorstwa artysty Joh.
Marcina autorstwa artysty Joh. Gernau, o wymiarach 25,2 x 32,5 cm i datowana na 20 maja 1813 roku.
20 maja 1813 roku - czas po zburzeniu kościoła. Z tego arkusza jasno wynika, że Gernau wzorował się na rysunku pędzla Büttgenbacha, od którego przejął sztafaż postaci. Prowadzi to do wniosku, że przynajmniej rysunek Johanna Baptista Büttgenbacha nie mógł być całkowicie nieznany.¹

¹ Zobacz: Dieter Schaefer: Urzędnicy administracyjni w Bonn między ancien régime'em a panowaniem pruskim
(1790-1815); praca magisterska Bonn 2004, s. 15.

Na Renie zawsze występowały powodzie. Niektóre powodzie i spływy lodu pozostawiły trwałe wspomnienia, inne zostały zapomniane. Mniej lub bardziej niszczycielskie, a czasem katastrofalne w skutkach, powtarzające się powodzie są również częścią życia w Bonn. Poziomy wody w Kolonii zostały udokumentowane już w XIV wieku. W Bonn są one przechowywane od 1784 r., dzięki czemu możemy dziś zrozumieć zakres wydarzeń z przeszłości.

Archiwa miejskie i Biblioteka Historii Miasta Bonn przechowują kilka interesujących dokumentów dotyczących powodzi na Renie, a w szczególności w Bonn: zdjęcia, listy, kroniki, odręczne i drukowane raporty i traktaty, niektóre z nich są współczesne. Chcielibyśmy zaprezentować jedno z tych źródeł w bieżącym przedziale czasowym.