Maria hrabina von Linden dorastała w wiejskim zaciszu rodzinnej posiadłości Burgberg na skraju Szwabii, ciesząc się podobnymi swobodami jak jej starszy brat. Jako dziecko wolała bawić się zwierzętami niż lalkami, jeździła na wyprawy botaniczne i zbierała próbki skał w okolicy.

Nawet w szkole z internatem Victoria w Karlsruhe, do której wstąpiła w 1883 roku, nie pozwoliła się wychować na "córkę przełożonego". Była szczególnie zainteresowana "męskimi" przedmiotami - fizyką i sportem. Po krótkim czasie była "hors de concurrence" w obu przedmiotach i zawsze miała najlepszą ocenę "doskonałą" na swojej karcie raportu. Z własnej inicjatywy zapytała na politechnice w Zurychu o warunki wstępne do studiowania przedmiotów ścisłych i uczyła się z własnej inicjatywy z książek brata, podręcznika geometrii i gramatyki łacińskiej. Ostatecznie otrzymała prywatne korepetycje z matematyki, gdy w szkole stało się jasne, że jej "dziwne skłonności" "również poprowadzą ją dziwnymi ścieżkami".

Ówczesne kobiece stroje naprawdę utrudniały jej gimnastykę, ale nie pozwoliła, by zepsuło jej to zabawę. "Jakże dręczyłyśmy się tymi długimi spódnicami i ciasnymi taliami! [...] Kiedy na przykład przeskakiwałyśmy przez drążek, musiałyśmy się upewnić, że spódnica idzie z nami i nie zostanie przytrzaśnięta, bo inaczej leżałyśmy na podłodze. A kiedy gimnastykowałyśmy się na kółkach lub drążku, nasze okropne spódnice łatwo zsuwały się na głowę, sprawiając, że pozycja była bardzo niewygodna, a widok bardzo nieestetyczny. Ale żadnemu z przełożonych, którzy byli tym zszokowani, nie przyszło do głowy, aby zasugerować, że powinniśmy uprawiać gimnastykę tylko w spodniach; to oświecenie było zarezerwowane dla późniejszego pokolenia ". Jak opisuje w swoich wspomnieniach, jej koledzy z klasy byli podejrzliwi wobec jej dzikości i "żywiołowości", twierdząc, że była chłopcem w przebraniu, a jej długie włosy były niewłaściwe.

Maria von Linden uwielbiała zajęcia na świeżym powietrzu, takie jak wspinaczka górska, kajakarstwo, jazda na rowerze i piesze wędrówki. Po ukończeniu szkoły w 1888 roku wywalczyła od rodziców pozwolenie na kilkudniową samodzielną wędrówkę przez Czarny Las. Na to niezwykłe dla młodej damy przedsięwzięcie rodzice wysłali służącą, która miała jej towarzyszyć. W swoich wspomnieniach Maria von Linden szczegółowo opowiada o swoich doświadczeniach, komplikacjach i poczuciu wolności podczas tej wycieczki, jej "pierwszego lotu". Dzięki tym zajęciom sportowym Maria von Linden skorzystała ze swobód, które nie istniały jeszcze dla kobiet w jej czasach.

Po powrocie do domu Maria von Linden zaplanowała resztę swojego życia. Pragnienie "zdobywania wiedzy, być może tworzenia wiedzy [...] było tak potężne, tak nieodparte, że byłam gotowa poświęcić mu wszystko inne. [...] Nasza sytuacja finansowa również nie była taka, bym mogła prowadzić życie drony bez utraty niezależności; nie chciałam ani wychodzić za mąż, ani być zależna od krewnych, a jedynym sposobem, by tego uniknąć, była praca. Tak się złożyło, że moje skłonności poprowadziły mnie w tym samym kierunku, co moje rozważania intelektualne".

Nie miała jednak nawet kwalifikacji niezbędnych do przyjęcia na uniwersytet. Gimnazja dla dziewcząt jeszcze nie istniały, a jej uczęszczanie do najlepszej placówki edukacyjnej dla "wyższych córek" daleko i szeroko nie kwalifikowało jej na uniwersytet. W tej sytuacji otrzymała wsparcie od swojego wuja, byłego ministra Wirtembergii Josefa Freiherra von Lindena, który lobbował na jej korzyść w Ministerstwie Edukacji, na uniwersytecie, a także u jej ojca. Pomimo tej ochrony ze strony "wujka Bebi", pierwszy list z uniwersytetu był otrzeźwiający, w którym kanclerz zalecił również "że dla młodej damy, która chciałaby zostać lekarzem, byłoby znacznie łatwiej i wygodniej zaoferować swoją rękę lekarzowi niż zdać rygorystyczny egzamin".

Podczas gdy negocjacje z Uniwersytetem w Tybindze trwały, Maria von Linden pracowała samodzielnie, pod kierunkiem swoich byłych nauczycieli w Karlsruhe, aby zdobyć brakującą wiedzę z matematyki, fizyki i łaciny z imponującą dyscypliną. W 1891 r., jako studentka z zewnątrz i pierwsza kobieta w Wirtembergii, zdała maturę w gimnazjum dla chłopców w Stuttgarcie. Zdawała sobie sprawę, że nie usuwa to wszystkich przeszkód. "Miałam teraz świadectwo ukończenia szkoły, ale to w żaden sposób nie oznaczało, że zostałam dopuszczona do wykładów, ponieważ moja płeć nie zmieniła się jeszcze wraz z moją dojrzałością intelektualną. Niestety dla mnie, ta metamorfoza [...] nie nastąpiła i musiałam się liczyć z tym faktem i bardzo niemęskim warkoczem pracowników naukowych". Za radą swojego wuja nawiązała osobisty kontakt z kluczowymi profesorami w Tybindze.

Podczas przygotowań do egzaminów maturalnych, wycieczki geologiczne doprowadziły do jej pierwszej publikacji naukowej. W swoim studium "Die Indusienkalke der Hürbe", opublikowanym w 1890 r., była w stanie wyjaśnić powstawanie niektórych złóż wapienia.

Zgodnie z patriarchalną strukturą społeczeństwa, wizerunek kobiet pod koniec XIX wieku charakteryzował się ideą naturalnej, psychicznej i fizycznej niższości kobiet w stosunku do mężczyzn. Maria von Linden nie chciała zaakceptować ograniczonego pola manewru kobiety swoich czasów. Stojąc przed wyborem prowadzenia niewymagającej egzystencji jako żona lub jeszcze bardziej zależnej jako tolerowana niezamężna krewna, wybrała trzecią opcję: karierę naukowca.

Nie zrażona wrogością otoczenia, nie dała się odwieść od obranej drogi. "Oczywiście moje wysiłki często spotykały się z kręceniem głową i wszelkiego rodzaju sprzeciwem ze strony mojej bliższej i dalszej rodziny oraz znajomych [...]. Różne opinie zostały już wyrażone w wierszach, które moi koledzy uczniowie, nauczyciele i nauczycielki wpisali do mojego rejestru. Dla większości ludzi kobiety nadal były wyłącznie niebiańskimi tkaczkami róż".

Pisze do brata: "Dziękuję Ci [...] za Twój wysiłek wrzucenia ziarna do kosza wypełnionego próbami nauczania ze wszystkich stron. Te różne oznaki zainteresowania i uczestnictwa bardzo mnie bawią, niektóre przez ich niewinność, inne przez nieudane kpiny, jeszcze inne przez ich daremne próby przekonania mnie logicznym wnioskiem o przeznaczeniu kobiety. [...] Do tej pory kobieta była przyzwyczajona do bycia wyśmiewaną, gdy tylko postawiła się na równi z mężczyzną w dziedzinie nauki. Te uprzedzenia przyczyniły się w szczególności do tego, że tylko nieliczni odważyli się wystąpić publicznie. [...] Obserwacja uczy nas, że kobiety mogą wkroczyć na arenę z mężczyznami".

Wybierając swoją drogę, Maria von Linden nie postawiła, jak uważa Ulrike Just, swojej "kobiecości na szali", ale raczej rygorystycznie odwróciła się od idei kobiecości, która nie wyzwalała kobiet z ich tradycyjnej roli płciowej. Zależało jej na wyzwoleniu kobiet z narzuconych im ograniczeń. W ten sposób rozszerzyła spektrum wzorów do naśladowania dla kobiet. Prezentując się jako bardziej "męska", zasygnalizowała, że nie postrzega siebie jako tradycyjnej kobiety, że wyłamuje się ze swojej z góry określonej roli, a także ma do zaoferowania "męskie" cechy. Nie należy tego mylić z dostosowywaniem się do męskiego społeczeństwa, aby nie wyróżniać się jako kobieta. W końcu o co tak naprawdę chodzi w emancypacji? Chodzi o zniesienie społecznych ról płciowych i wolne człowieczeństwo wszystkich. To właśnie zamknięcie w jednej roli jest ograniczające. Nawet zdecydowanie "kobieca" prezentacja jako kobieta może być ograniczeniem własnych możliwości, jeśli opiera się na ograniczeniach narzuconych przez stereotypy płci.

Maria von Linden musiała nawet usprawiedliwiać się przed Mathilde Weber, działaczką na rzecz praw kobiet, która wspierała ją i sympatyzowała z nią i z którą była regularnie zapraszana na kolację raz w tygodniu. "Chciała tylko bardziej sprawiedliwego podziału światła słonecznego między płciami, a w szczególności, aby słońce akademickie świeciło również na kobiety. Ale kobieta, która weszła w życie publiczne, nie powinna, na miłość boską, stracić nic ze swojego "pyłku" i pozostać archetypem kobiecości. Choć pani Weber doceniała moją pionierską pracę, nie mogła pogodzić się z faktem, że ja, który tak długo czekałem, by stać się chłopcem, miałem silną tendencję do ucieleśniania "trzeciej płci". Nosiłem marynarki ze sztywnymi kołnierzami, męskie kapelusze, buty, które również graniczyły z męskością w swojej masywności, kształcie i rozmiarze, byłem w najlepszych stosunkach z moimi kolegami studentami, nie rumieniłem się, gdy na wykładach wspominano o mężczyznach i kobietach, krótko mówiąc - pyłek już wyparował z moich pylników lub nigdy się w nich nie uformował. Znosiłem wykład za wykładem na ten temat z najlepszym apetytem, ponieważ wszystko to wynikało z idealnej, zasadniczo życzliwej duszy; ale jeśli chodzi o mnie, chmiel i słód zostały utracone ".

Marianne Weber - również działaczka na rzecz praw kobiet w pierwszym ruchu kobiecym - opisuje kobiety, które w niektórych miejscach przedarły się do sal wykładowych jako jednostki i własnym wysiłkiem na żmudnych prywatnych ścieżkach, jako "heroiczne bojowniczki". Kobiety te musiały przebić się przez "chiński mur tysiącletniego tradycyjnego ideału kobiecości", pokonać "kłujący płot tradycji rodzinnej" i oprzeć się "opinii publicznej", która "wyśmiewała je jako śmieszne postacie". Najbardziej przekonującym powodem "męskiej" autostygmatyzacji tych pierwszych studentek jest to, że bardzo cierpiały z powodu samego faktu urodzenia się jako kobiety.

"Determinacja płci była okrutnym kajdanem na deszczu intelektualnych skrzydeł i wszelkiej swobody ruchu; przełamanie go kosztowało tyle walki i bólu, że intelektualnie uzdolnione natury naprawdę nie mogły pojąć swojej kobiecości jako wewnętrznej wartości [...]. Teraz wreszcie można było otworzyć zamknięte bramy. Dlatego też wydawało się, że nadszedł czas, aby podkreślić swoje człowieczeństwo wobec siebie i innych oraz zepchnąć swoją kobiecość na dalszy plan jako jej nieistotną modyfikację". Dokładnie takie wrażenie Maria von Linden wywarła na Wladimirze Lindenbergu, który studiował medycynę w Bonn w latach 1921-1926 i uwielbiał ją. Napisał, że nigdy nie spotkał kobiety, "która nie byłaby kobietą ani mężczyzną, ale po prostu człowiekiem".

Nie wiemy, czy Maria von Linden rzeczywiście chciała zmienić płeć i stać się mężczyzną, czy też "po prostu być człowiekiem". Decydujące jest to, co udowodniła swoim życiem, a mianowicie, że wiele rzeczy można pogodzić z byciem kobietą, co wcześniej uważano za nie do pomyślenia.

"W Tybindze w roku zbawienia 1892 pojawiły się kulturalne sensacje: portier, dorożka i, teraz, gdy szczęśliwie przeprowadziłem się do miasta uniwersyteckiego, także studentka. Tak więc dobre rzeczy przychodziły trójkami i prawdopodobnie mogę opisać tę ostatnią sensację jako najszlachetniejszą bez przesady, ponieważ w tym czasie w wielu większych miastach Szwabii byli tragarze i dorożki, ale ja byłam pierwszą i jedyną studentką w całym królestwie". Po roku oczekiwania otrzymała specjalne pozwolenie na studiowanie zoologii, botaniki i fizyki na Uniwersytecie Eberharda Karlsa w Tybindze przez Senat w 1892 roku stosunkiem głosów dziesięć do ośmiu. Dopiero w 1904 roku kobiety w Wirtembergii otrzymały ogólne pozwolenie na studia, w Badenii jako pierwszym kraju związkowym w Niemczech w 1900 roku, a w Prusach dopiero w 1908 roku.

Przyznane jej zwolnienie dawało jej jedynie status studenta gościnnego; nie mogła zapisać się jako zwykła studentka. "Ale [...] ściśle rzecz biorąc, nie byłam jednym z prawowitych dzieci Alma mater Eberhardina Carolina, ponieważ brakowało mi rejestracji cywilnej, immatrykulacji. Zasadniczo był to podwójny standard, który przeczył wszelkiej sprawiedliwości". Ale dzięki swojemu uporowi "nie pozwoliła, by wyrosły jej siwe włosy" z powodu tej dalszej dyskryminacji.

Z zapałem zajęła się studiami, uczęszczając na wykłady, pracując w laboratorium, przygotowując różne rzeczy. Na szczęście była na tyle pewna siebie, że potrafiła sparować, gdy profesor się z niej nabijał. Na pierwszym kursie histologii, jak wspomina w swojej autobiografii, profesor Eimer powiedział do niej: "Czy to nie prawda, Gräfle, człowiek jest zrobiony z brudu?", na co odpowiedziała: "Tak, profesorze, ale tylko człowiek". Po krótkim czasie udało jej się nawet dostać na wydział medyczny, który początkowo był dla niej zamknięty. W 1895 r., po zaledwie sześciu semestrach, otrzymała tytuł doktora nauk przyrodniczych za rozprawę z zoologii zatytułowaną "Rozwój rzeźby i wzornictwa ślimaków morskich".

Oprócz fundamentalnych trudności związanych z byciem kobietą na uniwersytecie, Maria von Linden musiała zmagać się z ograniczeniami finansowymi przez cały okres studiów. Już wcześniej oszczędzała pieniądze na realizację swoich planów, ponieważ nie mogła liczyć na wsparcie ojca. "Mój ojciec nie miał na to wielkiej ochoty, nie miał też zbytecznych środków i trudno było oczekiwać od niego poświęcenia dla sprawy, której w żaden sposób nie popierał. Przez lata gromadziłem skarby w tajemnicy, by pewnego dnia wykorzystać je do własnych celów. Dzięki papierkowej robocie, okazjonalnym prezentom, sprzedaży ziół leczniczych do apteki, zbieraniu i sprzedawaniu starych znaczków, które zdobywałem gdziekolwiek je znalazłem, stopniowo zaoszczędziłem 1000 marek. Dzięki tej kwocie byłam w stanie studiować przez prawie rok. Zainspirowany jej entuzjazmem, jej wuj Karl Graf von Linden również dawał jej na początku miesięczne kieszonkowe.

Po śmierci ojca w 1893 r. jej sytuacja finansowa pogorszyła się, ale otrzymała też pomoc z różnych źródeł. "Ja sama również znalazłam się w trudnej sytuacji, ponieważ mój wujek wycofał swoje wsparcie dla moich studiów w wyniku sporów spadkowych. Kiedy profesorowie w Tybindze dowiedzieli się, że kosz z chlebem został dla mnie zawieszony tak wysoko, hojnie odesłali mi fundusze uniwersyteckie, a profesor Weber natychmiast zapewnił mi znaczne stypendium naukowe z Allgemeiner Deutscher Frauenverein [...] Wszyscy moi znajomi prześcigali się w wysiłkach, aby mi pomóc, tak że znów byłam spokojna, że moje studia nie są wątpliwe".

Wkrótce potem Maria von Linden zachorowała na ciężkie zapalenie płuc i nadal traciła na wadze. Lekarze poradzili jej, aby udała się do Davos na roczną kurację, w przeciwnym razie może mieć tylko dwa lata życia. Odpowiedziała: "Dwa lata to wystarczająco dużo czasu, aby ukończyć mój doktorat, to jest mój cel na teraz, więc zostanę tutaj". Powrót do zdrowia zajął jej kilka miesięcy i pozostało jej "pęknięte płuco".

Maria von Linden była również dotknięta opieką nad matką, którą "czule kochała". Jej prawo do życia w Burgbergu było kwestionowane przez spadkobierców, a ona sama nie była zabezpieczona finansowo. W 1893 r. przywiozła matkę do Tybingi i przeprowadziła się z nią do nowego, małego mieszkania. Dobrze dogadywała się z matką, przebywała w Tybindze na wakacjach ze względu na nią, zabierała ją na wycieczki i cieszyła się z nią "szczęśliwie", gdy zdała egzamin doktorski.

Po ukończeniu doktoratu Maria von Linden zastępowała asystentkę w Instytucie Zoologicznym w Halle w semestrze zimowym 1896/97, po czym przez dwa lata pracowała jako asystentka w instytucie profesora Eimera w Tybindze. Po śmierci Eimera przeniosła się do Bonn, gdzie w latach 1899-1906 pracowała jako asystentka w Instytucie Zoologicznym. Prof. Ludwig, dyrektor instytutu, co roku prosił o przedłużenie jej kontraktu, ale pod koniec 1905 r. nie było to już możliwe. Powody tego nie są jasne z akt. W 1906 r. von Linden objęła nowe stanowisko asystenta w Instytucie Anatomicznym prof. Freiherr von la Valette St. George, co wiązało się z przeniesieniem z Wydziału Filozofii na Wydział Lekarski.

W 1906 r. Maria von Linden złożyła wniosek o habilitację z biologii porównawczej na Wydziale Filozofii Uniwersytetu w Bonn. Jej zapytanie wywołało intensywne negocjacje. Pierwszy wniosek o habilitację kobiety, Adeline Rittershaus-Bjarnason, został odrzucony przez wydział w 1901 roku stosunkiem głosów 16 do 14. W przypadku von Linden, wydział głosował 17 do 13 za przyjęciem w 1906 roku. Jednak za namową profesora Ludwiga, przeciwnika habilitacji kobiet, sprawa została skierowana do pruskiego ministra kultury w celu podjęcia zasadniczej decyzji. W dniu 25 maja 1908 r. odrzucił on wniosek von Linden i generalnie odmówił kobietom prawa do habilitacji z następującym uzasadnieniem: "Senaty akademickie i wydziały wszystkich uniwersytetów po tej stronie, których wysłuchałem w tej sprawie, [...] oświadczyły zdecydowaną większością głosów, że dopuszczenie kobiet do kariery akademickiej nie jest zgodne ani z obecną konstytucją, ani z interesami uniwersytetów".

Zamiast tego Maria von Linden została przeniesiona przez ministra do Instytutu Higieny i jako "kierownik wydziału" - a nie "dyrektor", jak to było w zwyczaju - otrzymała zadanie utworzenia nowego wydziału parazytologicznego. Przez całe 25 lat pracy w tym departamencie von Linden musiała zmagać się z zasobami finansowymi swojego instytutu, odpowiednią pensją i trudnościami przestrzennymi.

Oto tylko jeden z przykładów tej skandalicznej historii: jej degradacja do asystenta w 1921 r. według jej własnych słów: "W 1920 r. po raz czwarty podjęto próbę włączenia instytutu do budżetu państwa. Tym razem wniosek został zaakceptowany przez parlament, ale napotkał opór ze strony samego Ministerstwa Edukacji, które uważało, że musi rozwiązać kwestię nacjonalizacji i zabezpieczenia stanowiska kierownika instytutu poprzez zatwierdzenie budżetu dla laboratorium pod nazwą "Instytut Higieniczny" i utworzenie budżetowego stanowiska asystenta w Instytucie Higienicznym dla kierownika instytutu zamiast wnioskowanego stanowiska kierownika wydziału, które zajmowała poza budżetem od 1908 r. [...]. Oficjalny tytuł kierownika pozostał "Kierownikiem Laboratorium Parazytologicznego". Wraz z odejściem dyrektora oba stanowiska (budżet wydatków na laboratorium i wynagrodzenie dyrektora) miały zostać zniesione". W ten sposób odmówiono jej również podniesienia rangi jej wydziału parazytologicznego do niezależnego instytutu.

3 maja 1910 r. minister kultury mianował Marię von Linden profesorem "w uznaniu jej osiągnięć naukowych". Nie otrzymała jednak venia legendi, czyli publicznej licencji na nauczanie. Dla męskich umysłów było nie do pomyślenia, aby kobieta nauczała wiedzy naukowej i medycznej studentów płci męskiej. W przeciwieństwie do tego, kobieta była szczęśliwa mogąc wnosić swój naukowy wkład w tajemnicy. Von Linden musiała ograniczyć się do demonstracji po wykładach dyrektora Instytutu Higieny.

Po oddzieleniu Laboratorium Parazytologicznego od Instytutu Higieny i przeprowadzce do nowego budynku w 1913 r., całkowicie poświęciła się badaniom. Oprócz zwalczania i badania pasożytów u ludzi i zwierząt, skupiła się na bakteriologii i chemioterapii chorób zakaźnych, w szczególności gruźlicy.

Odkryła antyseptyczne działanie miedzi, które zostało wykorzystane przez firmę Paul Hartmann w Heidenheim do produkcji sterylnych materiałów opatrunkowych. Lista jej publikacji obejmuje ponad sto tytułów. W 1900 r. otrzymała nagrodę Francuskiej Akademii Nauk za badanie "Kolory motyli i ich przyczyny".

Maria von Linden wcześnie dostrzegła niebezpieczeństwo, jakie stanowił narodowy socjalizm. Po zamachu stanu Hitlera w 1923 r. powiedziała Wladimirowi Lindenbergowi, jak bardzo jej zdaniem Niemcy są podatni na tę ideologię: "Doświadczysz tego: Robotnicy, obywatele i arystokraci będą biegać za tym krzykaczem i krzyczeć hurra". Nie jest to zaskakujące: Przez wieki ludzie byli automatami posłuszeństwa, przehandlowywanymi przez książąt jako najemnicy i wykorzystywanymi jako mięso armatnie. Ludzka godność była deptana. [...] Wychowanie ludzi na myślących, sumiennych i odpowiedzialnych obywateli z pewnością będzie wymagało niezwykle długiego procesu". Jej kuzyn Friedrich Freiherr von Linden potwierdził jej antynazistowskie stanowisko, "z którego nigdy się nie kryła".

W dniu 1 października 1933 r. Maria von Linden została zmuszona do przejścia na emeryturę zgodnie z § 6 "Ustawy o przywróceniu zawodowej służby cywilnej". Wyemigrowała do Schaan w Księstwie Liechtensteinu. Przyznano jej "emeryturę karencyjną", która musiała być przedłużana co dwa lata. Zezwolenie na pobyt za granicą również zostało przyznane tylko na ograniczony okres. Rozważano cofnięcie jej niemieckiego obywatelstwa.

Kiedy w 1934 r. złożyła wniosek o zezwolenie na pobyt w Niemczech, jej poglądy polityczne zostały poddane kontroli. Niemiecki konsulat w Liechtensteinie doniósł burmistrzowi Bonn: "Jak dotąd nie dowiedzieliśmy się o niczym szkodliwym, ale należy zauważyć, że hrabina von Linden była niezainteresowana wszystkimi niemieckimi wydarzeniami, w tym Organizacją Pomocy Zimowej. Jest uważana za przeciwniczkę dzisiejszych Niemiec, bez żadnych dowodów na to, że jest aktywna przeciwko nim, a także utrzymuje kontakt z emigrantami". Zastępca dziekana wydziału medycznego, który był przesłuchiwany w tej sprawie, zbagatelizował raport konsulatu, być może po to, by nie wpędzić von Linden w kłopoty, ale pozostaje faktem, że była ona przeciwniczką nazistowskiego reżimu.

Maria von Linden mieszkała w Bonn przez 34 lata w domu wdowy po fizyku żydowskiego pochodzenia Heinrichu Hertzu i jej dwóch córek. W 1935 r. starała się znaleźć sposób na opuszczenie kraju przez rodzinę, z którą się zaprzyjaźniła, prosząc byłego studenta Hertza, profesora w Norwegii, o pomoc w "stworzeniu humanitarnej egzystencji dla rodziny poza Trzecią Rzeszą".

W Liechtensteinie Maria von Linden poświęciła się badaniom naukowym w dziedzinie badań nad rakiem. Zmarła w 1936 r. w wieku 67 lat w wyniku zapalenia płuc.

Niewiele wiadomo o prywatnym życiu Marii von Linden. Dlatego odkrywczy jest fakt, że w 1953 r. Gabriele hrabina von Wartensleben została pochowana w grobie Marii von Linden w Schaan/Liechtenstein jako jej życiowa przyjaciółka.

Gabriele Freiin von Andrian-Werburg urodziła się w Ansbach/Bawaria w 1870 roku i poślubiła Konrada Grafa von Wartensleben w 1890 roku. Urodziła syna w 1891 r., który zmarł w wieku dwudziestu lat. Małżeństwo zakończyło się rozwodem w 1895 roku. W 1895 r. zdała maturę w Zurychu, a następnie studiowała filologię klasyczną i archeologię w Zurychu i Heidelbergu. W 1900 r. jako pierwsza kobieta uzyskała tytuł doktora na Uniwersytecie Wiedeńskim. Od 1900 do 1925 roku mieszkała we Frankfurcie nad Menem, z krótkimi przerwami w Monachium w latach 1911/12 i 1922/23.

Była zaangażowana w działalność stowarzyszenia "Frauenbildung - Frauenstudium". Tam poznała ginekolog Elisabeth Winterhalter, która zasiadała w zarządzie stowarzyszenia. Z pomocą tego stowarzyszenia we Frankfurcie od 1901 r. zaczęto organizować pierwsze prywatne kursy dla dziewcząt w szkołach średnich. Od 1905 r. von Wartensleben prowadziła kursy gimnazjalne w Elisabethenschule dla dziewcząt, którym wciąż odmawiano normalnego dostępu do matury.

W latach 1911-1921 kierowała programem kształcenia nauczycieli. W 1908 roku rozpoczęła studia w Instytucie Psychologicznym Akademii Nauk Społecznych we Frankfurcie - Uniwersytet we Frankfurcie został otwarty dopiero w latach 1914/15.

Była w bliskim kontakcie z Maxem Wertheimerem i jest uważana za pionierkę teorii Gestalt ze względu na jej publikacje z 1914 i 1925 roku. Od 1925 do 1933 roku mieszkała w Schaan/Liechtenstein. W latach 1933-1953 pracowała jako nauczycielka i autorka w Bazylei. W 1938 r. z jej inicjatywy i Elisabeth Winterhalter, partnerki Roederstein, we Frankfurter Kunstverein zorganizowano obszerną retrospektywę prac Ottilie W. Roederstein. Von Wartensleben została obywatelką Liechtensteinu w 1920 roku, a Szwajcarii w 1939 roku.

Maria von Linden i Gabriele von Andrian-Werburg zaprzyjaźniły się w szkole z internatem Victoria w 1883 roku. W swoich wspomnieniach z 1929 r. von Linden, która również mówi o przyjaźni na całe życie, pisze: "W drugiej połowie roku zaprzyjaźniłam się z Gabriele von Andrian. Powód naszej przyjaźni, która została zawarta na całe życie, był szczególny. Gabriele była bardziej powściągliwą postacią. Nie miała wielu przyjaciół, ponieważ uważano ją za wyniosłą. Pewnego ranka przeszła przez naszą bramę, aby wyjść do ogrodu i powiedziała dzień dobry niezbyt głośnym głosem, gdy przechodziła. Żadna z dziewcząt nie odpowiedziała jej oprócz mnie. Kiedy je upomniałam, powiedziały, że Gabriele jest arogancka i nie otrzyma odpowiedzi, jeśli nie powie głośno "dzień dobry". Byłam tym oburzona i natychmiast poszłam do bojkotowanej dziewczyny i od tego dnia byłyśmy przyjaciółkami".

Od sierpnia do listopada 1888 r. von Linden odwiedzała swoją przyjaciółkę w domu jej rodziców w Bad Aussee. Pisze: "Spędziłam teraz najprzyjemniejsze tygodnie w pięknej Styrii pod przytulnym dachem Willi Andrian. Nie tylko byłam niezmiernie szczęśliwa, że mogę być z moją przyjaciółką, ale także moje intelektualne wysiłki znalazły pożywkę, której pragnęły w tym szczególnie wysokim i stymulującym środowisku. [...] Tygodnie, które miałam spędzić na początku, zamieniły się już w miesiące. Moja przyjaciółka chciała mieć mnie przy sobie, a ja czułam się tak dobrze w jej otoczeniu [...], że nie miałam ochoty wracać do Burgbergu".

W 1890 r. von Linden pojechała do Karlsruhe na ślub przyjaciółki. Z Tybingi odwiedziła swoją przyjaciółkę, która od 1895 roku studiowała w Zurychu i Heidelbergu. Można przypuszczać, że obie przyjaciółki pozostawały w kontakcie, gdy von Wartensleben mieszkała we Frankfurcie. Od 1925 r. von Linden często spędzała wakacje ze swoją przyjaciółką w Schaan, gdzie również wyemigrowała w 1933 roku.

Szwajcaria była pionierem w studiach kobiecych. W 1840 roku pierwsze studentki gościnne uczęszczały na Uniwersytet w Zurychu, a w 1867 roku zostały przyjęte jako pełnoprawne studentki. W Anglii, Rosji i Skandynawii kobiety mogły zapisywać się na regularne studia od lat 70-tych XIX wieku. Dekadę później było to również możliwe na uniwersytetach w Hiszpanii, Belgii i Serbii. We Włoszech niektóre uniwersytety były otwarte dla kobiet już od średniowiecza. We Francji uniwersytety nigdy nie były całkowicie zamknięte dla kobiet; mogły one uzyskiwać stopnie uniwersyteckie od 1860 roku. W Stanach Zjednoczonych uniwersytety dla kobiet istniały od 1850 roku.

Jednym z opóźnionych w Europie były Niemcy, które zaczęły otwierać swoje uniwersytety dla kobiet dopiero w 1900 roku. Maria von Linden, która w 1888 r. ubiegała się o doktorat na Uniwersytecie w Tybindze, mimo wszystkich przeciwności, przyjęła stwierdzenie Hedwig Dohm: "Kobiety powinny studiować, ponieważ każdy człowiek ma prawo do indywidualnej wolności prowadzenia działalności, która odpowiada jego skłonnościom. [...] Wolność w wyborze zawodu jest najbardziej niezbędnym warunkiem indywidualnego szczęścia".

W 1929 r. Maria von Linden spojrzała na swoje życie ze spokojem: "Z mojego obecnego punktu widzenia dwie rzeczy były symptomatyczne dla mojego późniejszego życia: walka z moją torebką i zdolność do wyjścia z tej walki z okolicznościami bez utraty radości życia". Jej optymistyczna natura była z pewnością podstawowym warunkiem przetrwania przez całe życie zmagań z zacofanymi warunkami w Niemczech. Nie ukrywała jednak swojej rezygnacji przed Vladimirem Lindenbergiem około 1923 roku. "Kiedy nieszczęsna wojna wreszcie dobiegła końca - i wybaczcie mi, ale cieszyłam się, że ją przegraliśmy [...] - myślałam, że być może wkraczamy w nową erę [...]. Gorzko się myliłem: ludzie pozostali tacy sami i nikt [...] nie miał zamiaru ani odwagi, aby wszystko zreformować, ponieważ wszystko na tym świecie wymaga reformy. Jestem głęboko rozczarowana. Jako kobieta zaciekle walczyłam ze światem mężczyzn, aby uzyskać prawo do bycia nauczycielem akademickim. Ileż to wymagało siły i przez ile upokorzeń musiałam przejść! A dziś [...] oprócz mnie jest tylko jedna kobieta, która została profesorem. Myślałam, że w nowej demokracji będzie inaczej; nic się nie zmieniło".

Maria von Linden pozostała odizolowana na uniwersytecie, jej koledzy odrzucili wtargnięcie kobiety do ich świata. Kiedy w 1915 r. rektor zasugerował jej, że nie powinna już brać udziału w uroczystościach uniwersyteckich, ponieważ jej obecność jako kobiety profesora spowoduje problemy z protokołem, zażądała, aby ta sugestia została przedstawiona na piśmie. "Rektor był zaskoczony: "Jesteś mądrą osobą, dlaczego nalegasz na nagranie tej rozmowy?" - "Nie wątpię w moją mądrość, Magnificencjo. Ale myślę, że ten protokół byłby interesującym dokumentem na przyszłość. Pokazałby, z czym niemieccy profesorowie [...] mają do czynienia w czasie wojny". - Rektor milczał, dokument nie został sporządzony, a Maria Linden nadal brała udział w uroczystych spotkaniach profesorów".

Mimo że Maria von Linden zaszła daleko jako pionierka nauki, nie była w stanie przełamać praw patriarchalnego społeczeństwa. Ute Planert napisała w 1993 r.: "Walczyła o to, co niezwykłe, ale ostatecznie napotkała ograniczenia wąskiego męskiego społeczeństwa".

Prawa do powyższego tekstu posiada  Haus der FrauenGeschichte Bonn e.V. (Otwiera się w nowej karcie)

• Susanne Flecken-Büttner: Maria hrabina von Linden (1869-1936). Pierwszy profesor tytularny w Bonn, w: Ursula Mättig [i in.] (red.): Vor-Bilder. Kobiety akademickie na Uniwersytecie w Bonn. Bonn 2003, s. 46-54.

• Christina Klausmann: Polityka i kultura ruchu kobiecego w Cesarstwie Niemieckim. Przykład Frankfurtu nad Menem. Frankfurt/Nowy Jork 1997.

• Susanne Flecken: Maria Gräfin von Linden (1869-1936), w: Annette Kuhn [i in.] (red.): 100 Jahre Frauenstudium. Women at the Rheinische Friedrich-Wilhelms-Universität Bonn. Dortmund 1996, s. 117-125.

• Ulrike Just: Kobiety na uniwersytecie. Hrabina von Linden, pierwsza kobieta profesor w Bonn, w: Bettina Bab [i in:] Śladami bońskich kobiet. Czytelnik o historii kobiet w Bonn. 2. poprawione i rozszerzone wydanie. Bonn 1995, s. 54-58.

• Ute Planert: Pierwsza niemiecka kobieta biolog, w: EMMA nr 1/1993, s. 92-94.

• Ulrike Just: "Nie staje się całym mężczyzną i nie jest już prawdziwą kobietą". Maria Gräfin von Linden, pierwsza studentka w Tybindze i pierwsza profesorka w Bonn, w: Anne Schlüter (red.): Pionierinnen, Feministinnen, Karrierefrauen? O historii studiów kobiecych w Niemczech. Pfaffenweiler 1992, s. 87-92.

• Gabriele Junginger (red.): Maria Gräfin von Linden. Wspomnienia pierwszej studentki w Tybindze. Tübingen 1991, tamże: Maria Gräfin von Linden: Erlebes und Erstrebtes eines Sonntagskindes. 1929, S. 21-141.

• Wladimir Lindenberg: Bobik in der Fremde. Młody Rosjanin na emigracji. Monachium/Bazylea 1971.

• Maria Gräfin von Linden - Ein Leben für die Wissenschaft, w: Gleichstellung der Universität Bonn. https://www.gleichstellung.uni-bonn.de/angebote-und-beratung/unterstuetzungsmassnahmen-und-programme/biografie-maria-von-linden (dostęp 17 stycznia 2023).

• Christian George: Maria von Linden, w: Internetportal Rheinische Geschichte.
   https://www.rheinische-geschichte.lvr.de/Persoenlichkeiten/maria-von-linden/DE-2086/lido/57c941968584e2.87691865 (Otwiera się w nowej karcie) (dostęp: 17 stycznia 2023 r.).

• Thomas Ernst Wanger: Wartensleben, Gabriele hrabina von. Stan na 31 grudnia 2011 r., w: Słownik historyczny Księstwa Liechtensteinu online.
   https://historisches-lexikon.li/Wartensleben,_Gabriele_Gräfin_von (Otwiera się w nowej karcie)(dostęp 17 stycznia 2023).

• Pionierka psychologii Gestalt: In memoriam: Psycholog Gabriele von Wartensleben urodziła się 150 lat temu. Została pochowana w Schaan, w: Lichtensteiner Vaterland E-Paper. 24 maja 2020 r. https://www.vaterland.li/liechtenstein/gesellschaft/vermischtes/eine-pionierin-der-gestaltpsychologie-art-419401.

• Akta osobowe Marii von Linden w Archiwum Uniwersytetu w Bonn.