Ponieważ w tamtym czasie kobiety nie mogły studiować na niemieckich uniwersytetach, udała się do Berna, aby studiować medycynę. Jednak, aby móc lepiej służyć światu kobiet, jak sama mówiła, przeniosła się na prawo i nauki polityczne w Zurychu.

W Szwajcarii rozpoczęła kampanię na rzecz płac kobiet i ochrony pracownic, wstąpiła do Partii Socjaldemokratycznej i z pasją pisała o prawach kobiet, początkowo pod pseudonimem "Hans Carolan", a później pod własnym nazwiskiem. To właśnie w Szwajcarii poznała i zakochała się w swojej wieloletniej partnerce Annie Aebi-Eysoldt. Ten związek dał jej życie nieoczekiwane zwroty akcji, ponieważ Anna Eysoldt była żoną prawnika, który utrudniał życie obu kobietom od tego momentu.

W 1896 r. została zgwałcona przez Karla Moora, centralną postać szwajcarskiej socjaldemokracji. Ale towarzysze chcieli zamieść tę zbrodnię pod dywan. Johanna Elberskirchen głośno protestowała, na piśmie i publicznie, co przysporzyło jej wielu wrogów. Wśród tych, którzy pozostali lojalni wobec Karla Moora, był mąż Anny Eysoldt, Ernst Aebi.

Ernst Aebi i Anna Eysoldt mieli trudne, skomplikowane małżeństwo, w wyniku którego Anna Eysoldt poważnie zachorowała. Stabilne relacje między mężczyznami uniemożliwiały uczciwy proces rozwodowy, a w tamtym czasie nadal istniała kwestia winy, którą należało wyjaśnić w rozwodach. Johanna Elberskirchen interweniowała publicznie w postępowaniu rozwodowym. Po tym nastąpiły oskarżenia o szantaż i próbę oszustwa, połączone z wysokimi żądaniami pieniężnymi ze strony Ernsta Aebi, a nawet nakaz aresztowania Johanny Elberskirchen, tak że obie kobiety zostały ostatecznie zmuszone do ucieczki ze Szwajcarii. W rezultacie Johanna Elberskirchen nie ukończyła studiów.

Obie kobiety przeprowadziły się razem do Bonn i mieszkały tam od 1901 do 1913 roku, w którym zmarła Anna Eysoldt. Johanna Elberskirchen dołączyła do Partii Socjaldemokratycznej w Bonn i jednocześnie do Stowarzyszenia na rzecz Praw Wyborczych Kobiet. W ten sposób znalazła się niejako między dwoma stołkami i tak pozostało przez całe jej życie. Wszędzie wywoływała zgorszenie. Już samo poniższe zdanie pokazuje napiętą relację, w jakiej się znalazła:

"Czysty feminizm jest (nolens volens) radykalny. Z konieczności wyklucza (...) umiar, ograniczenia, półśrodki. Bycie feministką nie oznacza chęci uzyskania prawa dla niewielkiej liczby kobiet kosztem innych kobiet à tout prix - bycie feministką zawsze oznacza walkę o całkowite wyzwolenie całej płci żeńskiej".

Była zbyt socjalistyczna dla feministek, zbyt feministyczna dla socjaldemokratów. Socjaldemokraci uznali za niezgodne to, że walczyła również o prawa wyborcze kobiet w innej organizacji. Wydalili ją z partii.

Napisała wiele bojowych artykułów prasowych i książek na tematy feministyczne i socjaldemokratyczne. Jej głównymi tematami były zniesienie zakazu praw wyborczych dla kobiet, studia kobiece, przemoc wobec dziewcząt i kobiet, macierzyństwo i pediatria, wychowanie i edukacja związana z płcią, a także reformy seksualne dotyczące małżeństwa, prostytucji, heteroseksualności i homoseksualności. Ostro analizowała i krytykowała polityczne i społeczne relacje władzy, antyfeminizm i mizoginię. Nie przebierała w słowach i bez wahania i elokwentnie potępiała istniejące krzywdy.

Jej "coming out" w 1904 roku jest szczególnie godny uwagi, a kiedy polityk SPD Wowereit wypowiedział swoje słynne zdanie ("Jestem gejem - i to dobrze") w 2001 roku, z pewnością wymagało to dużej odwagi. Ale wyobraźmy sobie reakcje, gdy Johanna Elberskirchen napisała swoje zdanie prawie 100 lat wcześniej: "Jeśli my, kobiety emancypacji, jesteśmy homoseksualne - cóż, pozwólmy nam być! Mamy do tego pełne prawo. Kogo to obchodzi? Tylko tych, którzy nimi są".

Kontynuowała: "Protestuję przeciwko temu, by homoseksualiści byli eo ipso piętnowani jako psychopaci, jako zdegenerowani, zdemoralizowani, gorsi poddani. (...) Precz z wszelkimi sugestiami opartymi na hipokryzji, ignorancji czy arogancji. Niech homoseksualiści będą mierzeni społecznie tą samą miarą, co heteroseksualiści. (...) Oddajcie homoseksualistom to, co do nich należy: ich pełny ludzki status!".

W 1913 roku Johanna Elberskirchen przeniosła się do Berlina i pracowała w branży medycznej, gdzie później poznała swoją nową partnerkę Hilde Moniac. Obie kobiety kupiły razem dom w Rüdersdorf pod Berlinem, gdzie Johanna Elberskirchen prowadziła praktykę homeopatyczną i naturopatyczną. Pozostała aktywna politycznie w Berlinie i dołączyła do tamtejszej Partii Socjaldemokratycznej. Została również członkiem "Światowej Ligi na rzecz Reformy Seksualnej", którą seksuolog Magnus Hirschfeld założył w 1896 roku i która walczyła również o prawa osób homoseksualnych. Johanna Elberskirchen występowała jako prelegentka Światowej Ligi na kongresach w Kopenhadze, Londynie i Wiedniu.

Po dojściu do władzy narodowych socjalistów zakazano jej wykonywania zawodu lekarza i pozwolono na to jedynie w ograniczonym zakresie. Jej książka "Miłość trzeciej płci" została umieszczona na liście "szkodliwej i niepożądanej literatury". Od tego momentu nie opublikowała już nic więcej.

Johanna Elberskirchen zmarła zubożała 17 maja 1943 r. w Rüdersdorf i niestety początkowo została w dużej mierze zapomniana.

Dopiero w latach 80. niektórzy badacze ponownie natknęli się na jej nazwisko i wyruszyli na poszukiwanie jej śladów. Christiane Leidinger przeprowadziła najbardziej kompleksowe badania i zapisała ich wyniki w swojej książce: "Keine Tochter aus gutem Hause" (Żadnej córki z dobrej rodziny).

Dzięki swoim badaniom dowiedziała się również o wydarzeniu, które miało miejsce 32 lata po śmierci Johanny Elberskirchen i które było równie niezwykłe jak jej życie. W 1975 roku dwie kobiety, które wolą pozostać anonimowe, pochowały urnę Johanny Elberskirchen w grobie jej ostatniej wieloletniej towarzyszki, Hildegard Moniac, na cmentarzu w Rüdersdorf pod Berlinem. "Urna pani Elberskirchen leży w grobie pani Moniac", ogłosiła jedna z dwóch kobiet na samym końcu ostatniego wywiadu, który przeprowadziła z nią pani Leidinger. Grób jest chroniony od 2002 roku.

W 2006 roku, na prośbę lesbijek z Bonn, w miejscu narodzin Johanny Elberskirchen umieszczono tablicę pamiątkową, którą uroczyście zainaugurowano we współpracy z radną miejską SPD Eriką Coché, berlińską politolożką i pisarką Christiane Leidinger oraz pisarką Ingeborg Boxhammer.

Prawa do powyższego tekstu należą do  Haus der FrauenGeschichte Bonn e.V. (Otwiera się w nowej karcie)

• Leidinger, Christiane: Żadna córka z dobrej rodziny, Konstanz 2008
• http://www.frauenmediaturm.de/themenportraets/feministische-pionierinnen/johannaelberskirchen/
• http://www.lesbengeschichte.de/bio_elberskirchen_d.html