Επειδή οι γυναίκες δεν επιτρεπόταν να σπουδάσουν στα γερμανικά πανεπιστήμια εκείνη την εποχή, πήγε στη Βέρνη για να σπουδάσει ιατρική. Ωστόσο, για να μπορέσει να υπηρετήσει καλύτερα τον κόσμο των γυναικών, όπως έλεγε η ίδια, μεταπήδησε στις νομικές και πολιτικές επιστήμες στη Ζυρίχη.

Στην Ελβετία άρχισε να κάνει εκστρατεία για τους μισθούς των γυναικών και την προστασία των εργατριών, εντάχθηκε στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και έγραψε με πάθος για τα δικαιώματα των γυναικών, αρχικά με το ψευδώνυμο "Hans Carolan" και αργότερα με το δικό της όνομα. Επίσης, στην Ελβετία γνώρισε και ερωτεύτηκε τη μακροχρόνια σύντροφό της Anna Aebi-Eysoldt. Η σχέση αυτή έδωσε στη ζωή της απροσδόκητες ανατροπές, καθώς η Άννα Έισολντ ήταν παντρεμένη με έναν δικηγόρο, ο οποίος δυσκόλεψε τη ζωή των δύο γυναικών από τότε.

Το 1896, βιάστηκε από τον Καρλ Μουρ, κεντρική προσωπικότητα της ελβετικής σοσιαλδημοκρατίας. Όμως οι σύντροφοι θέλησαν να κρύψουν αυτό το έγκλημα κάτω από το χαλί. Η Johanna Elberskirchen διαμαρτυρήθηκε δυνατά, γραπτά και δημόσια, γεγονός που της δημιούργησε πολλούς εχθρούς. Μεταξύ εκείνων που παρέμειναν πιστοί στον Karl Moor ήταν και ο σύζυγος της Anna Eysoldt, Ernst Aebi.

Ο Ernst Aebi και η Anna Eysoldt είχαν έναν δύσκολο, περίπλοκο γάμο, ο οποίος άφησε την Anna Eysoldt σοβαρά άρρωστη. Οι σταθερές ανδρικές σχέσεις καθιστούσαν αδύνατη μια δίκαιη διαδικασία διαζυγίου, ενώ εκείνη την εποχή υπήρχε ακόμη το ζήτημα της ενοχής που έπρεπε να διευκρινιστεί στα διαζύγια. Η Johanna Elberskirchen παρενέβη δημόσια στη διαδικασία διαζυγίου. Ακολούθησαν κατηγορίες για εκβιασμό και απόπειρα απάτης, σε συνδυασμό με υψηλές απαιτήσεις χρημάτων από τον Ernst Aebi και ακόμη και ένταλμα σύλληψης για την Johanna Elberskirchen, με αποτέλεσμα οι δύο γυναίκες να αναγκαστούν τελικά να εγκαταλείψουν την Ελβετία. Ως αποτέλεσμα, η Johanna Elberskirchen δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει τις σπουδές της.

Οι δύο γυναίκες μετακόμισαν μαζί στη Βόννη και έζησαν εκεί από το 1901 έως το 1913, έτος κατά το οποίο πέθανε η Anna Eysoldt. Η Johanna Elberskirchen προσχώρησε εκ νέου στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Βόννης και ταυτόχρονα στην Ένωση για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών. Αυτό την έβαλε, τρόπον τινά, ανάμεσα σε δύο σκαμνιά και αυτό παρέμεινε έτσι σε όλη της τη ζωή. Προκάλεσε προσβολή παντού. Και μόνο η ακόλουθη πρόταση δείχνει την τεταμένη σχέση στην οποία βρισκόταν:

"Ο καθαρός φεμινισμός είναι (nolens volens) ριζοσπαστικός. Αποκλείει αναγκαστικά (...) το μέτρο, τον περιορισμό, τα ημίμετρα. Το να είσαι φεμινιστής δεν σημαίνει να θέλεις να πετύχεις ένα δικαίωμα για έναν μικρό αριθμό γυναικών εις βάρος των άλλων γυναικών à tout prix - το να είσαι φεμινιστής σημαίνει πάντα μόνο να αγωνίζεσαι για την πλήρη απελευθέρωση ολόκληρου του γυναικείου φύλου".

Ήταν πολύ σοσιαλιστική για τις φεμινίστριες, πολύ φεμινίστρια για τους σοσιαλδημοκράτες. Οι σοσιαλδημοκράτες θεώρησαν ασυμβίβαστο το γεγονός ότι αγωνιζόταν επίσης για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών σε μια άλλη οργάνωση. Τη διέγραψαν από το κόμμα.

Έγραψε πολυάριθμα μαχητικά άρθρα σε εφημερίδες και βιβλία για φεμινιστικά και σοσιαλδημοκρατικά θέματα. Τα κύρια θέματά της ήταν η κατάργηση της απαγόρευσης του δικαιώματος ψήφου των γυναικών, οι γυναικείες σπουδές, η βία κατά των κοριτσιών και των γυναικών, η μητρότητα και η παιδιατρική, η ανατροφή και η εκπαίδευση με βάση το φύλο, καθώς και θέματα σεξουαλικής μεταρρύθμισης σχετικά με το γάμο, την πορνεία, την ετεροφυλοφιλία και την ομοφυλοφιλία. Ανέλυσε και επέκρινε με κοφτερό μυαλό τις πολιτικές και κοινωνικές σχέσεις εξουσίας, τον αντιφεμινισμό και τον μισογυνισμό. Δεν μάσησε τα λόγια της και κατήγγειλε αταλάντευτα και εύγλωττα τα υπάρχοντα παράπονα.

Το "coming out" της το 1904 είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο, και όταν ο πολιτικός του SPD Wowereit είπε την περίφημη φράση του ("Είμαι ομοφυλόφιλος - και αυτό είναι καλό") το 2001, χρειάστηκε σίγουρα πολύ θάρρος. Αλλά φανταστείτε τις αντιδράσεις όταν η Johanna Elberskirchen έγραψε τη φράση της σχεδόν 100 χρόνια νωρίτερα: "Αν εμείς οι γυναίκες της χειραφέτησης είμαστε ομοφυλόφιλες - λοιπόν, ας είμαστε! Τότε έχουμε κάθε δικαίωμα να είμαστε. Ποιος νοιάζεται; Μόνο όσοι είναι".

Και συνέχισε: "Διαμαρτύρομαι για το γεγονός ότι οι ομοφυλόφιλοι στιγματίζονται eo ipso ως ψυχοπαθείς, ως εκφυλισμένα, αποθρασυνόμενα, κατώτερα υποκείμενα. (...) Μακριά από όλες τις υποδείξεις που βασίζονται στην υποκρισία, την άγνοια ή την αλαζονεία. Αφήστε τους ομοφυλόφιλους να μετρηθούν κοινωνικά με το ίδιο κριτήριο με τους ετεροφυλόφιλους. (...) Δώστε στον ομοφυλόφιλο αυτό που του ανήκει: την πλήρη ανθρώπινη υπόστασή του!"

Το 1913, η Johanna Elberskirchen μετακόμισε στο Βερολίνο και εργάστηκε στον ιατρικό τομέα, όπου αργότερα γνώρισε τη νέα της σύντροφο Hilde Moniac. Οι δύο γυναίκες αγόρασαν μαζί ένα σπίτι στο Rüdersdorf κοντά στο Βερολίνο, όπου η Johanna Elberskirchen διατηρούσε ένα ομοιοπαθητικό και φυσιοπαθητικό ιατρείο. Παρέμεινε πολιτικά ενεργή στο Βερολίνο και εντάχθηκε εκ νέου στο εκεί Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. Έγινε επίσης μέλος του "Παγκόσμιου Συνδέσμου για τη Σεξουαλική Μεταρρύθμιση", τον οποίο είχε ιδρύσει ο σεξολόγος Magnus Hirschfeld το 1896 και ο οποίος αγωνιζόταν επίσης για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων. Η Johanna Elberskirchen εμφανίστηκε ως ομιλήτρια της Παγκόσμιας Λίγκας σε συνέδρια στην Κοπεγχάγη, το Λονδίνο και τη Βιέννη.

Μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους εθνικοσοσιαλιστές, της απαγορεύτηκε η άσκηση του ιατρικού επαγγέλματος και της επετράπη να ασκεί το επάγγελμα μόνο σε περιορισμένο βαθμό. Το βιβλίο της "Ο έρωτας του τρίτου φύλου" τοποθετήθηκε στον κατάλογο της "επιβλαβούς και ανεπιθύμητης λογοτεχνίας". Έκτοτε, δεν δημοσίευσε τίποτε άλλο.

Η Johanna Elberskirchen πέθανε εξαθλιωμένη στις 17 Μαΐου 1943 στο Rüdersdorf και δυστυχώς αρχικά ξεχάστηκε σε μεγάλο βαθμό.

Μόλις τη δεκαετία του 1980 κάποιοι ερευνητές συνάντησαν ξανά το όνομά της και ξεκίνησαν να αναζητούν τα ίχνη της. Η Christiane Leidinger διεξήγαγε την πιο ολοκληρωμένη έρευνα και κατέγραψε τα αποτελέσματα στο βιβλίο της: "Keine Tochter aus gutem Hause" (Καμία κόρη από καλή οικογένεια).

Μέσω της έρευνάς της, έμαθε επίσης για ένα γεγονός που έλαβε χώρα 32 χρόνια μετά το θάνατο της Johanna Elberskirchen και το οποίο ήταν τόσο εξαιρετικό όσο και η ζωή της. Σε μια συγκινητική επιχείρηση συγκάλυψης το 1975, δύο γυναίκες, οι οποίες προτιμούν να παραμείνουν ανώνυμες, έθαψαν την τεφροδόχο της Johanna Elberskirchen στον τάφο της τελευταίας μακροχρόνιας συντρόφου της, της Hildegard Moniac, στο νεκροταφείο του Rüdersdorf κοντά στο Βερολίνο. "Η τεφροδόχος κύστη της κυρίας Elberskirchen βρίσκεται στον τάφο της κυρίας Moniac", ανακοίνωσε η μία από τις δύο γυναίκες στο τέλος της τελευταίας συνέντευξης που της έδωσε η κυρία Leidinger. Ο τάφος προστατεύεται από το 2002.

Το 2006, μετά από αίτημα των λεσβιών της Βόννης, στήθηκε και εγκαινιάστηκε πανηγυρικά μια αναμνηστική πλάκα στον τόπο γέννησης της Johanna Elberskirchen σε συνεργασία με τη δημοτική σύμβουλο του SPD Erika Coché, την πολιτική επιστήμονα και συγγραφέα του Βερολίνου Christiane Leidinger και τη συγγραφέα Ingeborg Boxhammer.

Τα δικαιώματα του παραπάνω κειμένου ανήκουν στην  Haus der FrauenGeschichte Bonn e.V. (Ανοίγει σε νέα καρτέλα)

• Leidinger, Christiane: No daughter from a good family, Konstanz 2008
• http://www.frauenmediaturm.de/themenportraets/feministische-pionierinnen/johannaelberskirchen/
• http://www.lesbengeschichte.de/bio_elberskirchen_d.html