Ο χώρος διαμορφώθηκε το 1715 ως στρατιωτικό και ξένο νεκροταφείο - τότε έξω από τα τείχη της πόλης - σε ένα ανοιχτό πεδίο για "κοινούς μετανάστες, περαστικούς και στρατιώτες". Μόνο με την ίδρυση του Πανεπιστημίου της Βόννης το 1818 ανακαλύφθηκε το Παλιό Νεκροταφείο ως χώρος ανάπαυσης υψηλού κύρους που αρμόζει στην ιδιότητά του- κατά συνέπεια, πολλοί καθηγητές έχουν ταφεί εδώ. Το 1884, το νεκροταφείο έπρεπε να κλείσει λόγω έλλειψης χώρου και το Βόρειο Νεκροταφείο έγινε ο νέος κεντρικός χώρος ταφής της Βόννης. Ένα νεκροταφείο μετατράπηκε σιγά σιγά σε αστικό χώρο πρασίνου και πολιτιστικό κέντρο με μουσειακό χαρακτήρα. Το 1984, το Παλιό Νεκροταφείο τέθηκε υπό καθεστώς προστασίας.

Πολλές γνωστές προσωπικότητες έχουν ταφεί στο Παλιό Νεκροταφείο. Μεταξύ των τιμητικών τάφων περιλαμβάνονται:

• Κλάρα και Ρόμπερτ Σούμαν
• Μαρία Μαγκνταλένα βαν Μπετόβεν (μητέρα του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν)
• Charlotte von Schiller, Ernst von Schiller (σύζυγος και γιος του Friedrich von Schiller)
• Hermann Jakob Doetsch (δήμαρχος της Βόννης από το 1875 έως το 1891)
• Elisabeth Erdmann-Macke, υπάρχει επίσης μνημειακή πέτρα για τον August Macke
• Mildred Scheel (ιδρύτρια της Γερμανικής Βοήθειας για τον Καρκίνο)

Το παλιό νεκροταφείο είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος χώρος πρασίνου στο κέντρο της Βόννης. Ιδιαίτερα αξιόλογοι είναι οι μεμονωμένοι τάφοι διάσημων προσωπικοτήτων, π.χ. το ζεύγος μουσικών Clara και Robert Schumann, ο ιστορικός Ernst Moritz Arndt, ο ιστορικός λογοτεχνίας και φιλόσοφος August Wilhelm Schlegel, η Mildred Scheel και η αναμνηστική πέτρα για τον August Macke και τη σύζυγό του Elisabeth Erdmann-Macke. Με τα δέντρα, τους τοίχους και τα συστήματα μονοπατιών του, ολόκληρο το συγκρότημα αντανακλά την ιστορία του πολιτισμού του νεκροταφείου, την ιστορία της πόλης της Βόννης και την πνευματική ζωή της κατά τον 19ο αιώνα. Σήμερα, το Παλιό Κοιμητήριο είναι ένα από τα πιο διάσημα κοιμητήρια της Γερμανίας.

Σήμερα, μόνο λίγες ταφές πραγματοποιούνται στο Παλιό Κοιμητήριο, κυρίως συγγενών που διαθέτουν οικογενειακούς τάφους στο κοιμητήριο και πολιτών που έχουν αναλάβει τη χορηγία ενός διατηρητέου χώρου ταφής στο πλαίσιο μιας συμφωνίας. Σύμφωνα με το χριστιανικό έθιμο, κατά τον Μεσαίωνα οι νεκροί ενταφιάζονταν στο νεκροταφείο της εκκλησίας ακριβώς δίπλα στην εκκλησία εντός των τειχών της πόλης. Στη Βόννη, αυτός ήταν ο κύριος ενοριακός ναός Alt-St.-Remigius, η σημερινή Remigiusplatz. Κατά τη διάρκεια της διοίκησης της αρχιεπισκοπής από το 1702 έως το 1715, το κεφάλαιο του καθεδρικού ναού είχε διατάξει να θάβονται οι στρατιώτες σε έναν προμαχώνα μπροστά από το Sternenpforte. Αυτή η διαταγή του 1715 μπορεί να θεωρηθεί η απαρχή του Παλαιού Νεκροταφείου. Ο εκλέκτορας της Κολωνίας και αρχιεπίσκοπος Γιόζεφ Κλέμενς αγόρασε ένα οικόπεδο 3300 m2 στα βορειοδυτικά της Βόννης για να ανακουφίσει τα επείγοντα νεκροταφεία της επιδημίας του 17ου αιώνα και ως αντικατάσταση του Παλαιού Αγίου Ρεμίτζιου. Εκεί θάφτηκαν "απλοί κάτοικοι, περαστικοί και στρατιώτες". Αυτό το "νεκροταφείο των φτωχών" βρισκόταν σε μια στροφή του ρέματος Endenich και περιβαλλόταν από οπωρώνες, λιβάδια και αγρούς. Αυτό ήταν το πρώτο νεκροταφείο εκτός των τειχών της πόλης, αν και δεν ήταν ακόμη περιφραγμένο. Παρόλο που το νεκροταφείο της εκκλησίας Alt-St. Remigius έγινε πολύ μικρό, οι πλούσιοι πολίτες συνέχισαν να θάβουν τους συγγενείς τους στο νεκροταφείο της εκκλησίας.

Μόνο όταν ο τελευταίος εκλέκτορας που κυβέρνησε τη Βόννη, ο Μαξ Φραντς φον Αψβούργος, έβαλε να χτιστούν τα νεκροταφεία έξω από την πόλη για λόγους υγιεινής το 1775 και έκλεισε τα νεκροταφεία εντός της πόλης το 1787, οι ταφές πραγματοποιήθηκαν στο σημερινό Παλαιό Νεκροταφείο ως "γενικός χώρος ταφής". Αυτό εκσυγχρόνισε το σύστημα ταφής και η Βόννη έγινε πρότυπο για άλλες πόλεις. "Γενικός χώρος ταφής" σήμαινε όλους τους χριστιανούς πολίτες. Ο εβραϊκός πληθυσμός έπρεπε να θάψει τους νεκρούς του στη δεξιά όχθη του Ρήνου στο Schwarzrheindorf. Το 1884, η χωρητικότητα εξαντλήθηκε και ένα άλλο νεκροταφείο χτίστηκε λίγο έξω από τις πύλες της πόλης το 1882. Πρόκειται για το σημερινό Βόρειο Νεκροταφείο, που τότε ονομαζόταν ακόμη Νέο Νεκροταφείο.

Ως αποτέλεσμα του διατάγματος του 1787 και της απότομης αύξησης του πληθυσμού και των επιδημιών, η πόλη αγόρασε επιπλέον γη. Έξι φάσεις κατασκευής και επέκτασης από τα έτη 1819/20, 1831/33, 1839/42, 1859/64 και 1876 καταγράφονται στο πρόγραμμα συντήρησης του πάρκου του Παλαιού Νεκροταφείου, οι οποίες είναι ακόμη και σήμερα ορατές στο νεκροταφείο και του δίνουν την αλάνθαστη εμφάνισή του. Αρχικά, το νεκροταφείο είχε φυτευτεί με ελαφρύτερα και φωτεινότερα δέντρα, ώστε ο άνεμος να διαλύει τις οσμές. Σήμερα, τα παλιά δέντρα αποτελούν μια μοναδική όαση στο κέντρο της πόλης της Βόννης.

Στη δεκαετία του 1840, ο χώρος ήταν ήδη διπλάσιος από το μέγεθος του και έδωσε αφορμή για σχεδιαστικές και εννοιολογικές σκέψεις. Το 1855, υπό την καθοδήγηση του φιλόδοξου δημάρχου Leopold Kaufmann, ο κηπουρός Christian Günther, κηπουρός και κηπουρός τοπίου με αρμοδιότητες σχεδιασμού, παρουσίασε ένα σχέδιο στο ύφος ενός φυσικού κήπου τοπίου, το οποίο, σύμφωνα με τις εργασίες συντήρησης του πάρκου, πιθανότατα υλοποιήθηκε, αλλά γρήγορα άλλαξε και πάλι. Η επέκταση στο δυτικό τμήμα σχεδιάστηκε κατόπιν αιτήματος του Kaufmann από τον Βασιλικό Επιθεωρητή Κήπων Wilhelm Sinning το 1865. Ο Peter Joseph Lenné (1789 - 1866), ο οποίος γεννήθηκε στη Βόννη, επηρέασε επίσης την ανάπτυξη αυτών των σχεδίων. Ο κήπος έφτασε στο αποκορύφωμά του το 1873 με την κατασκευή του σιντριβανιού Christusbrunnen. Λόγω της κατασκευής του υπόγειου σιδηροδρόμου το 1973, μεταφέρθηκε στην Stiftsplatz.

Ένας άλλος σημαντικός ανασχεδιασμός πραγματοποιήθηκε τη δεκαετία του 1870 από τον επιθεωρητή του Βασιλικού Κήπου Karl Friedrich Julius Bouché (1846 - 1922), ο οποίος ήταν υπεύθυνος για τους χώρους μπροστά από το πολεμικό μνημείο.

Οι επισκέπτες μπορούν επίσης να χρησιμοποιήσουν μια εφαρμογή smartphone για να τους καθοδηγήσει στο Παλιό Νεκροταφείο. Το πρόγραμμα και η σχετική διαδικτυακή πύλη παρέχουν πληροφορίες για 29 τάφους προσωπικοτήτων με σύγχρονο ιστορικό ενδιαφέρον, καθώς και για μνημεία και κτίρια. Για να ενεργοποιηθεί η εφαρμογή στο χώρο, πρέπει να σαρωθεί ένας κωδικός QR, ο οποίος εμφανίζεται στους πίνακες πληροφοριών σε όλες τις εισόδους. Η εφαρμογή πλοηγεί τον χρήστη μέσω GPS στις επιμέρους ταφόπλακες. Το αρχείο ήχου μπορεί στη συνέχεια να αναπαραχθεί εκεί.

 www.wo-sie-ruhen.de