Fagus είναι η λατινική ονομασία της οξιάς. Το πιο όμορφο και, μαζί με τη βελανιδιά, το σημαντικότερο δέντρο του φυλλοβόλου δάσους- ηλικίας έως 400 ετών. Το γένος περιλαμβάνει δέκα είδη.

Δέντρο φυλλοβόλο, μεγάλο, επιβλητικό, ύψους άνω των 40 μέτρων και πλάτους, για δάση, πάρκα, κήπους και τοπία με μεγάλες σχεδιαστικές και οικολογικές ιδιότητες.

Οι ψηλοί, λείοι, ασημί-γκρι κορμοί με τα πανίσχυρα ισχυρά κλαδιά στηρίζουν τον καταπράσινο θόλο. Στη βιονική, είναι "το πρότυπο του γοτθικού καθεδρικού ναού". Φύλλα: ολόσωμα, ωοειδή, με αιχμές, μήκους τεσσάρων έως δέκα εκατοστών, λεία, ανοιχτοπράσινα, με κίτρινο-καφέ φθινοπωρινό χρωματισμό, προσκολλώνται στον βλαστό για μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι την άνοιξη.

Οι Κέλτες χάραζαν σε ξύλο οξιάς μαντικά σύμβολα/ρουνούς. Στην Κίνα, η οξιά έχει απαθανατιστεί στη μαντική σοφία "Ching". Η Αγία Hildegard von Bingen χρησιμοποιούσε το ξύλο οξιάς ως φάρμακο για κράμπες, πυρετό και ίκτερο, ενώ η τέφρα οξιάς χρησιμοποιούνταν για τη θεραπεία ελκών και πληγών σε ανθρώπους και ζώα.

Στην καθομιλουμένη προέκυψε η ρήση κατά τη διάρκεια καταιγίδων: "Πρέπει να αποφεύγεις τις βελανιδιές, να φεύγεις από τις ερυθρελάτες, να αποφεύγεις τις ιτιές, αλλά να αναζητάς τις οξιές".