Quercus to starorzymska nazwa dębu.

Drzewo liściaste (ale istnieją również gatunki zimozielone), duże, potężne, długowieczne drzewo uliczne, ogrodowe, parkowe i leśne o silnym wpływie na kształtowanie krajobrazu i ogólnym znaczeniu ekologicznym.

Dęby mogą dożywać 1000 lat; w Niemczech znajduje się kilka kilkusetletnich okazów. Jest to rozległy rodzaj z około 600 gatunkami, szeroko rozpowszechniony w Europie, Afryce Północnej, Azji, Ameryce Północnej i Południowej.

W historii i literaturze dąb jest mocno zakorzeniony jako dąb osądu i pieśni; Celtowie, Goci, plemiona germańskie i Rzymianie czcili go jako drzewo poświęcone bogom. Plemiona germańskie poświęciły go bogu piorunów Donarowi. Dąb był uważany za symbol siły i wigoru, drzewo człowieka. Wieniec z liści dębu był symbolem mocy i siły, znakiem zwycięstwa.

Dąb był i jest ceniony jako roślina lecznicza zawierająca garbniki i gorzkie substancje. Mówi się, że ma właściwości przeciwzapalne, hemostatyczne i bakteriobójcze.