- Fagus sylvatica
- Ευρώπη
Γένος
Fagus είναι η λατινική ονομασία της οξιάς. Το πιο όμορφο και, μαζί με τη βελανιδιά, το σημαντικότερο δέντρο του φυλλοβόλου δάσους- ηλικίας έως 400 ετών. Το γένος περιλαμβάνει δέκα είδη.
Δέντρο φυλλοβόλο, μεγάλο, επιβλητικό, ύψους άνω των 40 μέτρων και πλάτους, για δάση, πάρκα, κήπους και τοπία με μεγάλες σχεδιαστικές και οικολογικές ιδιότητες.
Οι ψηλοί, λείοι, ασημί-γκρι κορμοί με τα πανίσχυρα ισχυρά κλαδιά στηρίζουν την πράσινη στέγη. Στη βιονική, είναι "το πρότυπο του γοτθικού καθεδρικού ναού". Φύλλα: ολόσωμα, ωοειδή, μήκους τεσσάρων έως δέκα εκατοστών, λεία, ανοιχτοπράσινα, με κίτρινο-καφέ φθινοπωρινό χρωματισμό, προσκολλώνται στον βλαστό για μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι την άνοιξη.
Οι Κέλτες χάραζαν μαντικά σύμβολα/ρουνούς σε ξύλο οξιάς. Στην Κίνα, η οξιά έχει απαθανατιστεί στη μαντική σοφία "Ching". Η Αγία Hildegard von Bingen χρησιμοποιούσε το ξύλο οξιάς ως φάρμακο για κράμπες, πυρετό και ίκτερο, ενώ η τέφρα οξιάς χρησιμοποιούνταν για τη θεραπεία ελκών και πληγών σε ανθρώπους και ζώα.
Στην καθομιλουμένη προέκυψε η ρήση κατά τη διάρκεια καταιγίδων: "Πρέπει να αποφεύγεις τις βελανιδιές, να φεύγεις από τις ερυθρελάτες, να αποφεύγεις τις ιτιές, αλλά να αναζητάς τις οξιές".
Πληροφορίες για το είδος
Η λέξη sylvatica είναι λατινική και σημαίνει ότι ανήκει στο δάσος ή ότι κατοικεί στο δάσος. Η ονομασία κόκκινη οξιά αναφέρεται στο κοκκινωπό χρώμα του ξύλου.
Άνθη: μονογενή, αρσενικά άνθη με μίσχο σε στρογγυλές συστάδες- θηλυκά άνθη σε δύο ή τρία στο ίδιο δέντρο, έμβολα όρθια με αγκαθωτό καρποφόρο κύπελλο.
Καρποί: τριγωνικά, καφέ σκληρά κελύφη ανά ζεύγη σε ένα αγκαθωτό, όρθιο καρποφόρο κύπελλο με τους γνωστούς ελαιώδεις σπόρους, τα "beechnuts". Παρέχουν πολύτιμο βρώσιμο έλαιο.
Χρήση ξύλου: πρώτης τάξεως καυσόξυλα και ξυλεία όλων των ειδών, για ξυλουργική και ξυλουργική, έπιπλα, παρκέ, οικοδομική ξυλεία για εσωτερικούς χώρους, χημική βιομηχανία, κυτταρίνη.
Χαρακτηριστικά: είδος δέντρου σκιάς, επομένως ευαίσθητο στη ζέστη, την ξηρασία, την υφαλμύρωση, τη ρύπανση του αέρα και του εδάφους και κυρίως τη συμπίεση του εδάφους (θάνατος της εδαφικής ζωής που συμβιώνει με την οξιά και στη συνέχεια του δέντρου), ο χλοοτάπητας είναι επίσης το "σάβανο του δέντρου" στην περιοχή των μαρκίζων, ηλιακό έγκαυμα όταν οι κορμοί είναι εκτεθειμένοι