Ο όρος "Νεοβιότα" χρησιμοποιείται για να περιγράψει τα μεταναστευτικά είδη ζώων και φυτών που έχουν αποικίσει τη χώρα μας. Τα είδη ονομάζονται "χωροκατακτητικά" όταν γίνονται πρόβλημα για την ενδημική φύση. Ας ξεκινήσουμε όμως από την αρχή: Ο Ρήνος "ισιώθηκε" για λόγους ναυσιπλοΐας τον 19ο αιώνα και συντμήθηκε συνολικά κατά 81 χιλιόμετρα (!). Έκτοτε, χρησιμεύει ως ομοσπονδιακή πλωτή οδός για πλοία από πολλές χώρες, μεταφέροντας συχνά ξένα είδη ζώων και φυτών από όλες τις γωνιές του κόσμου. Πολλοί σπόροι φυτών εξαπλώνονται επίσης σε μεγάλες αποστάσεις επιπλέοντας κατά μήκος των ποταμών.

Επομένως, ο Ρήνος και οι όχθες του είναι γεμάτες από "νεοφερμένους". Σε τέτοιο βαθμό που σήμερα υπάρχουν περισσότερα είδη ψαριών στον Ρήνο από ό,τι αρχικά - μερικές φορές δυστυχώς σε βάρος των αρχικών ντόπιων ειδών.Neogobius fluviatilis Ένα είδος ψαριού, η ποταμογλύφα ( ), εξαπλώνεται ιδιαίτερα γρήγορα τα τελευταία χρόνια και αποτελεί μείζον πρόβλημα, καθώς τρώει τα αυγά άλλων ψαριών.Corbicula fluminea, Corbicula fluminalis Το εισαγόμενο υποείδος του ασιατικού καλαθομυδιού ( ), το οποίο επίσης βρίσκεται παντού στις όχθες του Ρήνου, αποτελεί τροφή για πολλά υδρόβια πουλιά και θηλαστικά. Στην Ασία, βρίσκεται επίσης στο μενού των ανθρώπων.

Salmo salarΟ σολομός του Ατλαντικού ( ), από την άλλη πλευρά, εξαφανίστηκε τη δεκαετία του 1950. Με τη βοήθεια του ανθρώπου, σολομοί διαφόρων προελεύσεων επανεισάγονται στη Γερμανία με μεγάλο κόστος και επιστρέφουν εδώ και αρκετό καιρό στον ποταμό Sieg και σε άλλους παραποτάμους μέσω του Ρήνου.

Οι ιτιές είναι καταπληκτικές από πολλές απόψεις: είναι πολύ ανθεκτικές, αναπτύσσονται εξαιρετικά γρήγορα, είναι σημαντικές από οικολογική άποψη και δεν είναι πολύ επιλεκτικές όταν πρόκειται να επιλέξουν σύντροφο... αλλά πρώτα τα πράγματα με τη σειρά τους: Πολλά είδη ιτιάς τυπικά βρίσκονται στις όχθες των ποταμών, είναι οι λεγόμενοι κάτοικοι των πλημμυρών. Εδώ αψηφούν κάθε πλημμύρα, τα ελαστικά κλαδιά λυγίζουν στο νερό και οι ρίζες αντέχουν να είναι βυθισμένες για λίγο.

Αν ένα κλαδί ξεκολλήσει, μπορεί αμέσως να ξαναβρεί πάτημα σε ανοιχτό έδαφος, για παράδειγμα όπου το ξεβράζει η θάλασσα, και γρήγορα αναπτύσσεται σε ένα νέο δέντρο ή θάμνο ιτιάς. Οι άνθρωποι εκμεταλλεύονται την ευελιξία και τη ζωηρότητά της: χρησιμοποιούν κλαδιά ιτιάς για να κατασκευάσουν καλάθια, φράχτες, κιόσκια και άλλες "ζωντανές κατασκευές" στους κήπους τους.

Με την πλούσια ανθοφορία τους στις αρχές της άνοιξης, όταν δεν ανθίζουν πολλά άλλα φυτά, οι ιτιές αποτελούν πολύ σημαντική τροφή για τα έντομα. Παρεμπιπτόντως, τόσο οι αρσενικές όσο και οι θηλυκές ιτιές ανθίζουν ως κατιφέδες - η διαφορά μπορεί να αναγνωριστεί μόνο με μια προσεκτικότερη εξέταση. Και οι μεταβαλλόμενοι σύντροφοι; Υπάρχουν περίπου 300 είδη ιτιάς στα δικά μας γεωγραφικά πλάτη. Και είναι σε θέση να αναμειγνύονται μεταξύ τους. Αν τα έντομα μεταφέρουν τη γύρη ενός άλλου είδους ιτιάς, μπορεί να αναπτυχθεί ένα νέο είδος "μικτής ιτιάς", ένα λεγόμενο υβρίδιο. Αυστηρά μιλώντας, είναι σχεδόν αδύνατο να προσδιοριστεί το ακριβές είδος μιας ιτιάς.

Δυστυχώς, οι άνθρωποι συνεχίζουν να απελευθερώνουν ψάρια, χελώνες και αμφίβια σε ποτάμια και λίμνες - σύμφωνα με το σύνθημα "από τα μάτια, από το μυαλό!". Ορισμένα είδη προκαλούν μεγάλη ζημιά στο τοπικό περιβάλλον μέσω της επιθετικής τους συμπεριφοράς και των ασθενειών τους. Επομένως, αν είστε πραγματικοί φιλόζωοι, αφήστε τα εξωτικά είδη στο ενυδρείο και μην τα "πετάτε" στη φύση.