Η Renate Augstein τονίζει επανειλημμένα ότι δεν θα είχε βρει τη συνεπή πορεία της στη νομική πολιτική χωρίς τους υποστηρικτές της και τους ανθρώπους που την ενθάρρυναν. Αποκαλεί αυτόν τον θησαυρό αναμνήσεων και εμπειριών το "σεντούκι του θησαυρού" της. Μετά το δεύτερο πτυχίο νομικής, εργάστηκε αρχικά ως κοινωνικοπολιτική σύμβουλος στο Ίδρυμα Friedrich Naumann στη Βόννη και, ως μέλος του FDP, διεκδίκησε το 1981 την κατάργηση του άρθρου 175 του γερμανικού ποινικού κώδικα, της ποινικής διάταξης για τους ομοφυλόφιλους άνδρες.

Ακόμη και τότε, η επαφή με οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών - π.χ. στο Φιλελεύθερο Κέντρο της Κολωνίας, διάδοχο της τοπικής Ρεπουμπλικανικής Λέσχης - ήταν ιδιαίτερα κοντά στην καρδιά της. Από το 1979 έως το 1982 ήταν ενεργό μέλος του διοικητικού συμβουλίου εκεί και αντάλλαξε εμπειρίες με άλλα φιλελεύθερα κέντρα, μέχρι που παραιτήθηκε από τη θέση της το 1982, όταν γεννήθηκε η κόρη της και μετακόμισε στο Siegburg. Περιγράφει γλαφυρά τα καθήκοντα του γκισέ της και τις συναντήσεις της με ανθρώπους που αργότερα έγιναν διάσημοι. "Η δουλειά στο Φιλελεύθερο Κέντρο ήταν σπουδαία γιατί ήταν ποικίλη, πολιτικά και πολιτιστικά άκρως ενδιαφέρουσα, συχνά γαστρονομική, δημιουργική και αφοσιωμένη και δούλευες μαζί με τους καλύτερους φίλους. Τι θα μπορούσε να είναι καλύτερο;"

Το 1981 εντάχθηκε στο τότε Ομοσπονδιακό Υπουργείο Νεολαίας, Οικογένειας και Υγείας ως γυναίκα με υψηλά κίνητρα όσον αφορά τη νομική πολιτική ως σύμβουλος στο τμήμα "Φαρμακευτικό Δίκαιο και Δηλητήρια", πριν μετακινηθεί στη νέα ομάδα εργασίας "Γυναικεία Πολιτική" το 1981. Το 1988, έγινε επικεφαλής της μονάδας πολιτικής "Γυναικεία πολιτική" και το 1990 επικεφαλής της μονάδας "Προστασία των γυναικών από τη βία". Το 2000 μετακόμισε στο Βερολίνο και από το 2012 εργάζεται εκεί ως επικεφαλής του τμήματος "Ισότητα".

Σήμερα, η επαγγελματική της σταδιοδρομία διαβάζεται ως η "ενσάρκωση" της ανόδου του γυναικείου κινήματος στην υλοποίηση αιτημάτων νομικής πολιτικής. Συνέταξε νομοσχέδια της ομοσπονδιακής κυβέρνησης για τις αμβλώσεις, την ποινικοποίηση του βιασμού εντός γάμου, τον νόμο για την προστασία από τη βία και την πανεθνική τηλεφωνική γραμμή βοήθειας "Βία κατά των γυναικών", τον νόμο για την πορνεία και τον γενικό νόμο για την ίση μεταχείριση, τον νόμο για την εμπιστευτική γέννηση και έναν νόμο για την ισότιμη συμμετοχή γυναικών και ανδρών σε διευθυντικές θέσεις στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα (γυναικεία ποσόστωση).

Όλα αυτά ήταν θέματα που ήταν καινούργια στην πολιτική δημόσια σφαίρα της μεταπολεμικής Γερμανίας και των οποίων η σημασία για τη δημοκρατία και την ισότητα των φύλων έπρεπε πρώτα να επεξεργαστεί. Οι νομοθετικοί στόχοι δεν ήταν ποτέ αδιαμφισβήτητοι. Μια ματιά στον μακρύ κατάλογο των γυναικών υπουργών για τις οποίες εργάστηκε η Renate Augstein από το 1981 έως το 2015 δίνει μια ιδέα για αυτό: Antje Huber, Anke Fuchs, Heiner Geißler, Rita Süssmuth, Ursula Lehr, Angela Merkel, Claudia Nolte, Christine Bergmann, Renate Schmidt, Ursula von der Leyen, Kristina Schröder, Manuela Schwesig. Έζησε όχι μόνο σκληρές μάχες για τους πολιτικούς στόχους των γυναικών, αλλά και γυναίκες και άνδρες που δρουν διαφορετικά, εγωκεντρικούς, ματαιόδοξους και απερίσκεπτους ανθρώπους δίπλα σε υποστηρικτικούς, με κατανόηση ανθρώπους πέρα από κομματικές γραμμές.

Η Renate Augstein, η οποία έβρισκε πάντα ομοϊδεάτες εντός και εκτός του κυβερνητικού μηχανισμού, αγαπούσε πολύ τη δουλειά της. Έγραφε: "Όταν εργάζεσαι πάνω σε νόμους, τελικά έγγραφα και ψηφίσματα (...) μια σημαντική προϋπόθεση είναι να κατανοείς τις διαφορετικές απόψεις και στόχους και να τις διαμορφώνεις σε μια γλώσσα που να αντανακλά τα πάντα. (...) Αλλά και η διατύπωση για αφίσες, διαφημίσεις και φυλλάδια ήταν επίσης περιζήτητη. Τα προσχέδια κειμένων "απ' έξω", από πληρωμένους συγγραφείς, ήταν συχνά άχρηστα, επειδή δεν ήταν εξοικειωμένοι με τις ευαισθησίες και τις παγίδες ή δεν έθεταν σωστά τις προτεραιότητες μιας δήλωσης". Ήταν επίσης σημαντικό να βρεθεί διατύπωση που δεν προκαλούσε προσβολή ή αντίλογο, "και ταυτόχρονα κάλυπτε αυτό που θέλαμε". Η Renate Augstein αποκαλεί αυτή την τέχνη "διπλωματική διατύπωση", η οποία ήταν ιδιαίτερα σημαντική για πολλά θέματα, π.χ. τα σχέδια δράσης για τη βία κατά των γυναικών, την ενσωμάτωση της διάστασης του φύλου και τον συντονισμό με άλλες κυβερνητικές υπηρεσίες.

Το άρθρο 1 του Γενικού Νόμου περί Ίσης Μεταχείρισης (AGG) του 2006 ορίζει τις "διακρίσεις λόγω φύλου" μαζί με άλλες μορφές διακρίσεων που απαγορεύονται για γυναίκες και άνδρες, όπως οι διακρίσεις λόγω εθνοτικής καταγωγής, θρησκείας, ιδεολογίας και ηλικίας. Ως εκ τούτου, καλύπτει ένα σχεδόν απροσμέτρητο φάσμα μορφών παρενόχλησης, δυσφήμισης και επιθέσεων κατά των γυναικών. Κυμαίνονται από συνηθισμένες μορφές συμπεριφοράς που συχνά θεωρούνται "φυσιολογικές", όπως οι υποτιμητικές καθημερινές προσβολές, η απόρριψη για προαγωγή, η παραβίαση των εγγυημένων δικαιωμάτων (π.χ. κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και της γονικής άδειας) έως το βιασμό και τη γυναικοκτονία.

Το κοινό χαρακτηριστικό αυτών των επιθέσεων είναι ότι καταστρέφουν την αυτοπεποίθηση των γυναικών, τις δυνάμεις τους και την αναγνώρισή τους στην ιδιωτική και τη δημόσια σφαίρα, ενισχύοντας έτσι την ανδρική δύναμη ορισμού και υπερασπιζόμενες τα παραδοσιακά ανδρικά πρότυπα. Σκοπός τους είναι επίσης να δυσφημίσουν τη γυναικεία πολιτική ως τέτοια. Συχνά η ευθύνη επιρρίπτεται στις ίδιες τις γυναίκες, οι οποίες δεν συμπεριφέρονται όπως περιμένουν οι άνδρες ή η κοινωνία, ως δήθεν λανθασμένη συμπεριφορά. Ως επιμελήτρια τόμων που εκδόθηκαν από την Rowohlt-Verlag, η Renate Augstein όχι μόνο προώθησε τη γνώση της νομικής κατάστασης ως βασική γνώση, αλλά εξηγούσε πάντα και γιατί αυτή η γνώση είναι τόσο σημαντική. Το 1996, ως συνεκδότρια μαζί με τη Sabine Berghahn ενός τόμου με τίτλο "Rechtsratgeber Frauen im Beruf", έγραψε για τα κίνητρά της: το βιβλίο είχε ως στόχο να "ενθαρρύνει τις γυναίκες να διεκδικούν τα δικαιώματά τους με αυτοπεποίθηση και να υποστηρίζουν άλλες γυναίκες στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους". Οι νόμοι που έχουν κερδηθεί πρέπει επίσης να γεμίσουν με ζωή και: "Ελπίζουμε ότι αυτό το βιβλίο θα επιτρέψει και θα διευκολύνει τους άνδρες αναγνώστες να συμπάσχουν με την κατάσταση των γυναικών". Όταν η καθημερινή ζωή συνδυάζεται με τη νομική πολιτική, αυτό αποτελεί μεγάλη πηγή δύναμης.

Για άλλες γυναίκες στην εξουσία, έχει μια πληθώρα καλών συμβουλών για το πώς να αποφεύγουν τις τυπικές παγίδες της καθημερινής πολιτικής ζωής, π.χ. "γράψτε υπομνήματα, καταγράψτε τις συναντήσεις και τις διαβουλεύσεις, γράψτε τα πρακτικά των συνεδριάσεων και των δηλώσεων μόνοι σας". Δεν ήταν ποτέ εύκολο για εκείνη να αντιμετωπίσει τις διάφορες ομάδες και τις συχνά αντικρουόμενες θέσεις τους σε σημαντικά θέματα και να βρει και να διατηρήσει τη δική της γυναικεία πολιτική "πυξίδα". Ως παραδείγματα αναφέρει τη συζήτηση για το θέμα του συνδυασμού της επαγγελματικής και της οικογενειακής ζωής με τις πιο παραδοσιακές γυναικείες οργανώσεις, το "Μανιφέστο των μητέρων", την αντίσταση των εκκλησιών στη σεξουαλική πολιτική και τις μάχες για το επίδομα ανατροφής παιδιών. Έντονη αντίσταση στη φεμινιστική αντίληψη για τη βία βίωσε κατά τη διάρκεια ενός εκπαιδευτικού σεμιναρίου στην Ακαδημία Ηγεσίας της Αστυνομίας στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία και λεπτομερή κριτική στο (δυτικο)γερμανικό νομικό σύστημα από μια ανατολικογερμανική ομάδα επισκεπτών της FDGB (συνδικαλιστική ομοσπονδία της ΓΛΔ). Ήταν πάντοτε έτοιμη να εξετάσει τη δική της θέση και να τη διορθώσει, αν χρειαζόταν.

Σημαντικά ζητήματα συχνά απλώς αναβάλλονταν - "όχι σε αυτή τη νομοθετική περίοδο" και τα πράγματα προχωρούσαν μόνο όταν σχηματίζονταν διακομματικοί συνασπισμοί, όπως στην περίπτωση των αμβλώσεων βάσει του άρθρου 218 του γερμανικού ποινικού κώδικα, οι οποίες επιτρέπονταν στη ΛΔΓ. Η "διάνοιξη χοντρών σανίδων" απαιτούσε πολλή υπομονή. Έπρεπε επίσης να εργαστεί σκληρά για να πείσει το ίδιο το υπουργείο. Για παράδειγμα, οι υπάλληλοι εξεπλάγησαν που το υπουργείο της υποστήριζε ήδη καταφύγια γυναικών σε μια εποχή που το πρόβλημα της βίας κατά των γυναικών ήταν ακόμη ελάχιστα αναγνωρισμένο από την κοινή γνώμη.

Η διεθνής γυναικεία πολιτική απέκτησε συνεχώς μεγαλύτερη σημασία και η Ρενάτε Άουγκσταϊν συμμετείχε ενεργά από το πρώτο Συμβούλιο Υπουργών Γυναικείων Υποθέσεων της ΕΕ υπό γερμανική αιγίδα - στην ΕΕ, το Συμβούλιο της Ευρώπης, την G7 και τον ΟΗΕ.

Το 1995 συνέταξε τη "2η και 3η έκθεση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας σχετικά με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για την εξάλειψη όλων των μορφών διακρίσεων κατά των γυναικών", στην οποία περιέγραψε -για πρώτη φορά- τη διαφορετική πραγματικότητα της ζωής των γυναικών στην Ανατολική και τη Δυτική Γερμανία. Συμμετείχε στην επικύρωση της Σύμβασης CEDAW (βλ. άρθρο για τις Γυναίκες των Ηνωμένων Εθνών σε αυτόν τον τόμο) και μετέβη αεροπορικώς στη Νέα Υόρκη για τις διαπραγματεύσεις σχετικά με ένα πρόσθετο πρωτόκολλο της CEDAW. Ήταν ιδιαίτερα προβληματικό γι' αυτήν το γεγονός ότι το Ομοσπονδιακό Υπουργείο Εσωτερικών (τότε υπό την ηγεσία του CDU) ήταν αυστηρά αντίθετο σε ένα πρόσθετο πρωτόκολλο. Κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας, "βρισκόμουν σε δίλημμα: τι έπρεπε να κάνω αν όλες οι χώρες ψήφιζαν υπέρ; Θα έπρεπε τότε να σηκωθώ και να δηλώσω επίσημα ότι η Γερμανία είναι κατά; Ως η μόνη χώρα. Θα έπρεπε να πάθω "διπλωματική διάρροια" και να μείνω μακριά από την ψηφοφορία; Αλλά τότε συνέβη το θαύμα: το κείμενο αποδείχθηκε ότι δεν ήταν έτοιμο για την ψηφοφορία. Οι πέτρες που έπεσαν από την καρδιά μου πρέπει να ακούστηκαν μέχρι τη Γερμανία".

Αργότερα, έπρεπε να απαντήσει σε ερωτήσεις της Επιτροπής CEDAW σχετικά με την κατάσταση της εφαρμογής της Σύμβασης στη Γερμανία - όχι εύκολη υπόθεση, την οποία η Ρενάτε Άουγκσταϊν αρέσκεται να συγκρίνει με "εξέταση τρίτου κράτους". Στα απομνημονεύματά της μιλάει επίσης για το τρακ κατά τη διάρκεια σημαντικών εμφανίσεων, το άγχος και την υπερκόπωση, καθώς και για τις προστριβές με τους ανωτέρους της: Η "συνεργασία" εντός του υπουργείου ή του τμήματος μπορούσε επίσης να είναι πολύ αγχωτική κατά καιρούς - "μέχρι σημείου εμφάνισης συμπτωμάτων ασθένειας. Ευτυχώς, δεν βίωσα κανένα άμεσο εκφοβισμό".

Ήξερε όμως και το αντίθετο, ότι μπορούσε να ξεσηκώσει ολόκληρες αίθουσες: "Ήμουν αστεία και πειστική και δεν προσκολλήθηκα στο κείμενο της ομιλίας. Αλλά μετά άρχισα να φοβάμαι τον εαυτό μου: Είναι αυτό δημαγωγία; Ένιωθα υπέροχα να με παρασύρει ένα τέτοιο σύννεφο, πολύ σαγηνευτικό!".

Αντλούσε δύναμη ξανά και ξανά από πολλές προσωπικές συναντήσεις και γιορτές, όπως τα καρναβαλικά πάρτι και το "Häppchenalarm". Οι "γιορτές συγκομιδής" με τους υπαλλήλους της ήταν σημαντικές γι' αυτήν- ήταν σημαντικό να αναγνωρίζει και να γιορτάζει αυτά που είχε επιτύχει και καταφέρει, έστω και σε μικρή κλίμακα, ώστε να παραμένει παρακινημένη για τα μακρινά της καθήκοντα. Όταν έγινε η ίδια μάνατζερ, ήταν εξαιρετικά σημαντικό γι' αυτήν η ηγετική της συμπεριφορά να είναι όσο το δυνατόν πιο δίκαιη και με σεβασμό.

Μετά το λεγόμενο κίνημα του '68, είχε γίνει σύνηθες, ιδίως μεταξύ των νέων, να δημιουργούνται συγκατοικήσεις και μη συζυγικές συμβιώσεις. Η νομική θέση των λεσβιών συζητιόταν πλέον συχνότερα και δημόσια. Μετά από δεκαετίες αγώνων και αμέτρητες δικαστικές υποθέσεις, η επανάσταση επιτεύχθηκε με τον "γάμο για όλους".

Στο πλαίσιο αυτό, δύο δοκίμια της Renate Augstein στο περιοδικό "Rechtsratgeber Frauen" του 1990 (βλ. πηγές παρακάτω) ήταν πρωτοποριακά. Τα κείμενά της σχετικά με την αντίστοιχη νομική θέση για τις γυναίκες και τους άνδρες που ζούσαν ή ήθελαν να ζήσουν μαζί σε κοινόχρηστα διαμερίσματα ή/και με τους ερωτικούς τους συντρόφους, όχι μόνο εξηγούσαν τις αντίστοιχες νομικές δυσκολίες και δυνατότητες σε γλώσσα πειστική και για τις μη ειδικευμένες γυναίκες, αλλά είχαν επίσης ως στόχο να παρέχουν πληροφορίες σχετικά με τη νομοθεσία και τη νομολογία της εποχής (επίδομα ανεργίας, φορολογική νομοθεσία, ενοίκιο και περιουσιακά ζητήματα). Η εναρκτήρια δήλωσή της στο δοκίμιο "Μη συζυγική συμβίωση" είναι γεμάτη κατανόηση και καλεί σε ανοχή: "Σήμερα φαίνεται σχεδόν φυσιολογικό: Μια γυναίκα και ένας άνδρας ερωτεύονται ο ένας τον άλλον, και οι δύο συγκατοικούν. Συχνά και οι δύο θέλουν να διαπιστώσουν αν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με αυτόν τον τρόπο. Άλλα ζευγάρια, από την άλλη πλευρά, θέλουν συνειδητά να ζήσουν μια εναλλακτική λύση στον γάμο ή να μην πέσουν ξανά σε μια "παγίδα γάμου". Φυσικά, υπάρχουν και συνεργασίες στις οποίες ο ένας από τους δύο θα προτιμούσε να παντρευτεί, αλλά ο άλλος αρνείται".

Στο επόμενο δοκίμιο "Lesbian Cohabitation" (Λεσβιακή συγκατοίκηση), τάσσεται υπέρ των συμβολαίων μεταξύ των συντρόφων και ενθαρρύνει και εδώ τις γυναίκες. Οι λεσβίες συχνά αποφεύγουν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους ή προτιμούν να αποκρύψουν τη λεσβιακότητά τους "και προτιμούν να μη δημοσιοποιούν τα προβλήματα όταν προκύπτουν. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, ο χαμηλός αριθμός διαδικασιών δεν μπορεί να ταυτιστεί με χαμηλό αριθμό νομικών προβλημάτων. Αν και υπάρχουν λίγες μόνο μελέτες σχετικά με τις διακρίσεις εις βάρος των λεσβιών γυναικών, τα αποτελέσματα είναι ανησυχητικά (...). Ωστόσο, το κοινό χαρακτηριστικό πολλών παραβιάσεων του νόμου (π.χ. στην περίπτωση της καταγγελίας της σύμβασης εργασίας) είναι ότι δικαιολογούνται επισήμως με διαφορετικό τρόπο. Αυτό τις καθιστά λιγότερο αμφισβητήσιμες, οι πραγματικοί λόγοι δεν αναδεικνύονται στη διαδικασία".

Από την 1η Οκτωβρίου 2017 επιτρέπεται ο γάμος για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια στη Γερμανία, γεγονός που γιορτάζεται ως μεγάλη επιτυχία από το γκέι και λεσβιακό κίνημα.

Δεδομένου του ευρέος φάσματος των θεμάτων της, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η Renate Augstein ενδιαφέρεται επίσης για τη νομική ιστορία των γυναικών και έχει προωθήσει αντίστοιχα έργα και πρωτοβουλίες.

Το 1990, εμπνευσμένη από την Ulrike Schultz από το Fernuni Hagen, έγραψε ένα δοκίμιο με θέμα "Βία κατά των γυναικών" με τίτλο "Το σφυρί των μαγισσών, που δημοσιεύτηκε πριν από 500 χρόνια - και εξακολουθεί να είναι επίκαιρο σήμερα". Σε αυτό ανέλυε τις θεολογικές και διαδικαστικές συνθήκες που έκαναν εξ αρχής δυνατή τη διώξη και τη δολοφονία αμέτρητων γυναικών επί αιώνες. Στα θέματα περιλαμβάνονται "τα κίνητρα της εκκλησίας, της επιστήμης και του κράτους" και τα "αντι-κινήματα" που ήταν επίσης επικίνδυνα για τους επικριτές. Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το μισογυνιστικό πνεύμα του 1492 εξακολουθεί να ζει και σήμερα. Για τον σκοπό αυτό, διατυπώνει θέσεις σχετικά με τη νοοτροπία και τα κίνητρα. Responsible are:

• Ο δυϊσμός στις φυσικές επιστήμες ανάμεσα στη φυσιοθεραπεία και τη μηχανική ιατρική,
• οι ανταγωνιστικοί φόβοι πολλών ανδρών και οι σκέψεις πληθυσμιακής πολιτικής στην πολιτική,
• η "κατώτερη" μεταχείριση πολλών γυναικών,
• η επίμονη κλισέ εικόνα της μάγισσας σε ιδιωματισμούς και διαφημίσεις.

Σε αυτό το πλαίσιο, θυμάται την εποχή του εθνικοσοσιαλισμού. "Και εκεί χρησιμοποιήθηκαν αποδιοπομπαίοι τράγοι, πληθυσμιακές ομάδες ταυτίστηκαν με το κακό, άνθισε η καταγγελία, υπήρχαν βασανιστήρια και παράνομες δίκες και στόχος ήταν η εξάλειψη όχι μόνο των ιδεών, αλλά και των ανθρώπων". Ελπίζει ότι η μαζική υστερία εκείνης της εποχής δεν θα επαναληφθεί.

Μετά τη συνταξιοδότησή της, η Renate Augstein εκπλήρωσε μια μεγάλη της επιθυμία: άνοιξε ένα bed & breakfast στην Κορνουάλη για φίλους και γνωστούς. Μια φορά το μήνα, οι ενδιαφερόμενοι λαμβάνουν ένα λεπτομερές ενημερωτικό δελτίο για τη ζωή και τα γεγονότα στο νέο της σπίτι, συχνά εικονογραφημένο με εικόνες από τη ζωή της. Ο καιρός, οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, οι δραστηριότητες στη γειτονιά, αλλά και οι προσωπικές εμπειρίες δίνουν μια συναρπαστική εικόνα του τοπίου και των ανθρώπων της περιοχής. Κάθε τόσο επιστρέφει στη Γερμανία, π.χ. με φίλους τραγουδιστές για τους οποίους οργανώνει εκδρομή. Τον Μάιο του 2022 έγραψε: "Το Μάιο του 2022, όταν η ίδια έγραψε για την Ελλάδα, η Γερμανία ήταν η πρώτη χώρα που έφυγε από την Ελλάδα:

"Αγαπητοί φίλοι, αγαπητοί ενδιαφερόμενοι,

Ο χαρούμενος μήνας Μάιος έχει πλέον τελειώσει, αλλά ο καιρός δεν ήταν συχνά "μακάριος". Πολύ δροσερός για την εποχή του χρόνου, θα συνοψίσω, αν και υπήρχαν ζεστές, ηλιόλουστες μέρες. Τις περισσότερες φορές ο καιρός ήταν μικτός: βροχές που και που, συχνά καλές τις βραδινές ώρες. Αρκετά όμως με την αγγλική γλώσσα του καιρού...

Ένα από τα κυρίαρχα θέματα εδώ είναι η αύξηση των τιμών της ενέργειας, παρόλο που η Αγγλία μπορεί να υπερηφανεύεται ότι μόνο το 5% του φυσικού αερίου της προέρχεται από τη Ρωσία. Το ραδιόφωνο μιλάει για τις αυξήσεις των τιμών, οι οποίες πλήττουν πολλούς πολύ σκληρά. (...)

Αυτές οι οικονομικές δυσκολίες γίνονται αισθητές και στο σημερινό "Cornwall Open Studios", το οποίο ξεκίνησε το περασμένο Σάββατο και συνεχίζεται μέχρι την Κυριακή. Αν και οι επισκέπτες συρρέουν (σχολικές διακοπές συν δύο αργίες για το Ιωβηλαίο του Στέμματος), η επιθυμία για αγορά είναι πολύ περιορισμένη. (...) Η λέξη-κλειδί είναι το crown jubilee και μπορώ να σας πω ότι τα πάντα είναι στολισμένα: η πόλη, τα καταστήματα, τα ιδιωτικά σπίτια - δεν λείπουν οι σημαίες, τα σημαιάκια και τα κάθε λογής λατρευτικά αντικείμενα, δεν υπάρχουν όρια στη χαρά της διακόσμησης και, όπως όλοι γνωρίζουμε, οι Άγγλοι δεν αποφεύγουν το κιτς... και κατά κάποιον τρόπο το κέφι είναι μεταδοτικό. Θα υπάρξουν αμέτρητα πάρτι, ιδιωτικά και κοινά, προσκλήσεις για τσάι κρέμας, μπάρμπεκιου στον κήπο ή πάρτι στο δρόμο. Για να δούμε αν ο καιρός θα παίξει μπάλα.

Η χορωδία μας θα κάνει πρόβα για τη συναυλία της την Παρασκευή και το σχέδιο είναι να ντυθούμε όλοι σαν το Garden Party της Βασίλισσας και να πιούμε τσάι μετά την πρόβα (είναι ακόμα μυστικό τι θα μας σερβίρουν για τσάι). Μια μεγάλη ευκαιρία να φορέσω επιτέλους το καπέλο μου! Θα βγάλω φωτογραφίες...

Ο μικρός μου κήπος κοσμείται αυτή τη στιγμή με έναν σιδερένιο φράχτη, όπως ακριβώς ήταν αρχικά. Ο σημερινός ξύλινος φράχτης αποσυντίθεται όλο και περισσότερο χάρη στον αλμυρό και υγρό αέρα και ανυπομονώ για τον ανθεκτικό νέο.

Όσον αφορά τη μουσική πλευρά των πραγμάτων, εξακολουθώ να εξασκούμαι στην άρπα μου και έκανα το ντεμπούτο μου ως MC ("Master of Ceremony") στη Λέσχη Φολκ. Καθώς είχα προεδρεύσει αρκετές συνεδρίες στη ζωή μου, δεν φοβήθηκα αυτό το καθήκον και προφανώς η αίσθηση της διαχείρισης του χρόνου μου δεν με εγκατέλειψε. Όλοι πήραν τη σειρά τους και μάλιστα τελειώσαμε εγκαίρως. Τα μαθήματα που πήραμε είναι μαθήματα που πήραμε! Ελπίζω να ξαναδώ πολλούς από εσάς στις συναυλίες του Baldrick's Plan (στη Γερμανία), παρακαλώ διαδώστε το και φέρτε φίλους, ανυπομονώ πραγματικά! (....)

Με τις καλύτερες ευχές από την Κορνουάλη, απολαύστε τον Ιούνιο, Renate"

Τα δικαιώματα του ανωτέρω κειμένου ανήκουν στην  Haus der FrauenGeschichte Bonn e.V. (Ανοίγει σε νέα καρτέλα)

• Renate Augstein: Der Hexenhammer, που δημοσιεύθηκε πριν από 500 χρόνια - παραμένει επίκαιρο σήμερα, στο: Ulrich Battis/Ulrike Schultz (επιμ.). Οι γυναίκες στο δίκαιο. Χαϊδελβέργη 1990, σ. 235 επ.
• Renate Augstein: Η μη συζυγική συμβίωση. Λεσβιακή συμβίωση, στο: Doris Lucke/Sabine Berghahn (επιμ.). Νομικός οδηγός για γυναίκες. Αμβούργο 1990, σ. 261 επ. και σ. 285 επ.
• Renate Augstein/Sabine Berghahn (επιμ.), στο: Barbara Degen/Heike Geisweid. Rechtsratgeber Frauen im Beruf. Αμβούργο 1997, πρόλογος σ. 11 επ.
• Renate Augstein: Die Kampagne des deutschen Bundesfrauenministeriums zu Gewalt gegen Frauen, στο: Anita Heiliger/Steffi Hoffmann (επιμ.): Aktiv gegen Männergewalt. Μόναχο 1998, σ. 21 επ.
• Renate Augstein: Interdisziplinäre Zusammenarbeit im Bereich Gewalt gegen Frauen auf Bundes- und Landesebene, in: Friesa Fastie (ed.): Opferschutz im Strafverfahren. Opladen 2002, σ. 367 επ.
• Renate Augstein: History of combating and preventing domestic violence and a look into the future, στο: djbZ (Journal of the German Women Lawyers' Association) 1/2013, σ. 7 επ.
• Renate Augstein: Συνέντευξη με τις Barbara Degen και Ulrike Klens (17 Φεβρουαρίου 2022) και αδημοσίευτα απομνημονεύματα 2022.